Narodowy Dzień Powstania Wielkopolskiego. Nawrocki w Poznaniu

 

„Ślub” – pierwsza w Polsce operowa inscenizacja dramatu Gombrowicza

 Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu wpisuje się w najlepsze tradycje Opery, a zarazem w swoim repertuarze, proponuje to, co literacko jest klasyką, jednak to właśnie ujęcie sceniczne pozwala przywrócić jej nowe oblicze – tak, dosłownie oblicze, bo najnowsza premiera opery „Ślub” odkrywa twarz dramatu Gombrowicza, której chce się spojrzeć w oczy. Wydarzenie miało miejsce 22 listopada br., pod patronatem honorowym Rity Gombrowicz. A już 1 grudnia br., „Ślub” zaistnieje w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. To pierwsza w Polsce operowa inscenizacja tego dzieła Gombrowicza. Spektakl uświetnia 120-lecie jego urodzin oraz 55. rocznicę śmierci.

 

Fabuła dramatu jest oniryczna. Sposób jej operowej inscenizacji pozwala na przebudzenie świadomości oraz wrażliwości, ukierunkowanej na przeżycia artystyczne jak i stricte społeczne. „Odchodzę od myślenia o Ślubie od tradycyjnych skojarzeń z tym, co wokół Gombrowicza narosło, od haseł typu „gęba” i „pupa”. Dla mnie najbardziej inspirująca jest tu konstrukcja psychiczna bohatera, który cały czas podważa każdą sytuację i swoje istnienie. Do końca nie wiemy, co jest jego snem, a co jawą” – twierdzi reżyser. W imię twórczego buntu (a do takiego upoważnia, czy wręcz go nakazuje Gombrowicz), będę z nim polemizować, gdyż poczucie owej „niewiedzy” w gruncie rzeczy jest wiedzą – przynajmniej w obszarze emocji, które tworzą własną, równoległą do materialnej rzeczywistość. Pierwsze skojarzenia? Oczywiście! Myślom pozwala wybrzmieć w ten sposób muzyka, skomponowana przez Zygmunta Krauze jako jego pierwsze dzieło stworzone dla poznańskiej instytucji. Powstało w ramach programu Zamówienia kompozytorskie, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Dźwięki są głęboko osadzone w myśleniu o Gombrowiczu jako o realnym wizjonerze, który nie może i nie chce być święty (może dlatego jest nam tak bliski). Nie można krytykować za cechy ludzkiego charakteru wpisane w jestestwo, które jest lub nie musi być dramatem (odwołując się do nazwy gatunku lub pojęcia bardziej holistycznego).

III edycja Paderewski Festival 2024

Paderewski Festiwal w Poznaniu. Fot. mat. prasowe

„Dziękuję, że dziedzictwo mojej twórczości może być inspiracją dla obecnych czasów a moja osoba tak wyraziście zapamiętana” – znając temperament pianisty i kompozytora, Ignacego Jana Paderewskiego, zapewne w ten sposób mógłby wyrazić się o III edycji Paderewski Festival 2024. To był prawdziwy festiwal emocji, intrygujących rozmów, ciekawych opinii… Trwał od 7 do 12 listopada i objął swoim zasięgiem Poznań oraz Wielkopolskę.

 

30 wydarzeń, doborowi artyści, setki melomanów i przedstawicieli opiniotwórczych środowisk m.in.: naukowych, biznesowych, samorządowych, akademickich. Każdy mógł odnaleźć własnego Paderewskiego – takiego, którego najbardziej szanuje, lubi lub w myślach wchodzi w dialog z faktami z życia wybitnego męża stanu… aby słyszeć różne tonacje spuścizny Mistrza.

Odwołując się do konwencji metafory (wielobarwność życia i postaw Ignacego Jana to wręcz sugeruje), duch Paderewskiego nie przyszedł do nas jedynie fraku i w muszce. Dał nam za to koncert, który domaga się bisu – patrząc na reakcje publiczności i zainteresowanie propozycjami kulturalnymi, które wyznaczyły rytm festiwalu.

Kto dziś pisze dla „Tańczącej Eurydyki”?

Z okazji Światowego Dnia Godności  (trzecia środa października) zapraszamy do wysłuchania piosenki „Bliskość szczęścia”, która powstała specjalnie na tę okoliczność. Poniżej zamieszczamy link do piosenki i publikujemy wywiad z artystami: Martą Grabowską i Dominikiem Górnym dot. m.in: tajników powstania piosenki „Bliskość szczęścia”.

Czy to Państwa pierwsze spotkanie na gruncie zawodowym?

Marta Grabowska: Nie, choć pierwsze w takiej formie. Wcześniej

współpracowaliśmy z sobą podczas kilku Gali Polskiej Mody, gdzie śpiewałam piosenki

Anny German a Dominik prowadził wydarzenie jako konferansjer.

Dominik Górny: Wtedy też miałem okazję po raz pierwszy usłyszeć na żywo Martę

jako laureatkę I miejsca w Międzynarodowym Wokalnym Konkursie im. Anny German

„Wiktoria” w Warszawie.

Prawykonanie i „Diamentowa sonata” na Międzynarodowy Dzień Muzyki

Fot. E.Jaskowiak

„Diamond Sonata” na skrzypce i fortepian oraz prawykonanie Trzech Pieśni na tenor i fortepian z muzyką Artura Banaszkiewicza do słów Dominika Górnego – były to główne wyznaczniki Koncertu z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki, który odbył się 2 października w Salonie Muzycznym –Muzeum Feliksa Nowowiejskiego w Poznaniu. Wydarzenie odbyło się pod honorowym patronatem Światowego Projektu „Poezja Dla Kultury Godności”. Patronem medialnym został „Bumerang Polski”.

Salon Muzyczny wypełnił się po brzegi brawami melomanów. Wśród nich mogliśmy powitać m.in.: Sławomira Pietrasa, dyrektora czołowych instytucji teatralnych w Polsce; Waldemara Górkę z małżonką, mecenasów sztuki; prof. Norberta Skupniewicza, jednego z najważniejszych przedstawicieli „nowej figuracji” w sztuce polskiej.

Mural P.E.Strzeleckiego w Głuszynie

Mural na ścianie Szkoły Podstawowej nr 53
 im. P.E. Strzeleckiego na Głuszynie w Poznaniu
Fot. M.Thiele 

Szóstego października obchodzimy 151 rocznicę śmierci Pawła Edmunda Strzeleckiego, który zmarł w Londynie 1873 roku. Dziś spoczywa w krypcie zasłużonych Wielkopolan w kościele św. Wojciecha w Poznaniu.

Podróżnik, badacz, odkrywca i naukowiec, a przede wszystkim człowiek wielkiego serca i miłości dla bliźnich pracował ponad dwa lata w Irlandii w czasie Wielkiego Głodu, ratując ponad 200 000 dzieci od strasznej śmierci głodowej. Zapewnił im dach nad głową, organizując w salkach kościelnych klasy szkolne i nauczycieli, którzy uczyli wynagradzani posiłkami. Każdemu dziecku dostarczył ciepłą odzież, ciepłe posiłki oraz mydło, ręcznik i grzebień propagując higienę osobistą na co dzień. Na rzecz głodujących Irlandczyków przekazał swoje uposażenie komisarza i zrezygnował z luksusów swej rezydencji w Londynie. Wyczerpany nadludzką pracą zaraził się tyfusem panującym w Irlandii. Nieprzytomnego w gorączce uratował irlandzki znachor. Osłabiony chorobą nie powrócił do londyńskich luksusów, lecz pozostał na usługach głodujących.

Teatr Wielki w Poznaniu trwa jak „Pokolenia”

"Flis" premiera. Dominik Górny z reżyser
Barbarą Poll i artystami. Fot. E.Jaśkowiak

Pięć premier (w tym jedna prapremiera), dwa festiwale, koncerty specjalne i jubileusze, utytułowani artyści oraz wznowienia staną się naszym udziałem w nowym sezonie artystycznym Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, który został zainaugurowany 28 września br. – równolegle z II Festiwalem Moniuszki. „Flis” – bo o tej premierze mowa, wystawiona na gościnnej, kameralnej scenie Teatru Polskiego w Poznaniu, stała się operą nie tylko kameralnych ale i wielkich przeżyć.   

 

„Flis” daje się odczytać w języku, w którym Moniuszko do nas zawsze mówił – a jednak nieco inaczej. Nie był to bowiem język tak skondensowany jak teraz. Tak charakterystyczne dla patrona Teatru Wielkiego w Poznaniu, wskrzeszanie wartości narodowych, w przypadku „Flisa” nie jest pełną liturgią lecz symbolicznym opłatkiem. Wystarcza on jednak, aby patriotyzm nie był jedynie ideą ale i czynem. Tak, to opera kameralna, która może pozostawić niedosyt – albo inaczej – skupia się na tym co jest symbolem – pokazane treściwie lecz wieloznaczne w swojej formie i przekazie, który jest jednym ze znaków rozpoznawczych Moniuszki.

Nie jesteś sam „Drogi Evanie Hansenie” polska prapremiera w Poznaniu

Teatr Muzyczny w Poznaniu buduje swoją pozycję pod względem scenicznym i artystycznym jak i poprzez umiejętność wpisywania się w aktualne konteksty społeczne. Udowadnia, że sztuka musicalowa może nieść głębsze przesłanie, które dzięki atrakcyjnej formie przekazu, zachęca do jego poznania. A niekiedy inspiruje do zmiany życia… – przekonała nas o tym pierwsza w naszym kraju premiera musicalu w polskiej wersji językowej pt.: „Drogi Evanie Hansenie…”, która odbyła się 7 września br. Patronat honorowy nad premierą objął Rzecznik Praw Dziecka.

 

Tytułowy Evan staje się dla nas nie tylko drogi, ale i bezcenny. Wszystko za sprawą gry zaangażowanych do spektaklu artystów. Ich gra, jest autentyczna, dzięki czemu słyszymy w emocje harmonijne jak i pozbawione spokoju – jak to w życiu bywa. A bywa tak, że gdy mamy 17 lat – jak nasz bohater, nie czujemy się bohaterami. Ale dążymy do tego… do bycia w miejscu, gdzie są marzenia…, gdzie śpiewają o nich idole… gdzie nasze „ja” staje się alter ego dla okresu dorastania fizycznego i dojrzewania duchowego. Wie o tym najlepiej Evan, który przeżywa realne problemy w relacjach z rówieśnikami. Nie mogąc się z nimi dogadać – zaczyna, w formie listów, rozmawiać sam ze sobą. Zgodnie z zaleceniem terapeuty. Jest to jakieś wyjście, dopóki butami w te listy nie wejdzie Connor – znajomy z klasy…, który popełnia samobójstwo. Jego rodzice znajdują przy nim list Evana… stwierdzają, że musiały ich łączyć bliższe relacje…

 

Mistrzowski finał sezonu w Teatrze Wielkim w Poznaniu

Plakat finałowej premiery
sezonu artystycznego 'Powroty"
w Teatrze Wielkim w Poznaniu

Granicą nie jest scena a o wysokości nieba nie świadczy podniesiona kurtyna. Jednak to właśnie one dają ramy horyzontu… W zależności od tego z jakiej perspektywy na niego spojrzymy – jest granicą, przed którą stoimy lub taką, którą już przeszliśmy… 22 czerwca br. artyści finałowej premiery sezonu artystycznego „Powroty” w Teatrze Wielkim w Poznaniu przeszli samych siebie w tym, co sprawia, że ruch sceniczny staje się mistrzowski a oddech tancerza daje tlen dla wyobraźni publiczności.

 

„4: Pastor / León & Lightfoot / Bondara” to spektakl zmysłów sięgających dreszczy światła. Spektakl uczuć i odczuć, który rodzi się, umiera i zmartwychwstaje w umiłowaniu do tańca baletowego. Pełen prawdziwych, spontanicznych a przez to i skrajnych emocji, balansuje pomiędzy spełnieniem i niedosytem a przemienieniem wody w wino. Zmysły roztańczone stają się religią. Nie chodzi w niej o zbawienie – jest za bardzo statyczne… przecież miłość to nie powinność. Nie można się jej nauczyć. Jej synonimem jest balet traktowany jako namacalna droga ekspresji do zjednoczenia ciała z duszą; do obnażenia duszy z ciała… Olśnienie, precyzja, dynamika… z każdym gestem nacinanie tkanki, pod którą pulsują niezliczone tętnice… Serce – przeszczep jego rytmu od ruchów tancerzy po oddechy oraz brawa kolejnych osób na widowni. Jedność…

Dominik Górny: Piękny finał Ery Jazzu!

Fot. archiwum Ery Jazzu.

„Pozostańmy razem. Pozostańmy z jazzem” – powiedział Dionizy Piątkowski, twórca festiwalu „Era Jazzu”, której galę, zapowiedzianą jako ostatnią, oklaskiwaliśmy 14 kwietnia br. w Auli UAM w Poznaniu. Tak jak jazz ma podziały rytmiczne, tak i ta gala odbyła się w niepowtarzalnym feelingu „30/50/70”; w nutach odczytanych w słowach oznaczałoby to: 30 lat pracy impresaryjnej Dioniego – bo tak nazywają go przyjaciele; 50 lat działalności dziennikarskiej i jubileusz jego 70-tych urodzin.

 

Projekt był realizowany przy współpracy Miasta Poznań; „Czas Komedy” przy współpracy Samorządu Województwa Wielkopolskiego a partnerem było Biuro Podróży Almatur-Poznań. Jak pisać „było” o tym, co jest. Tak! Era Jazzu w trwały sposób zaznaczyła swoją nutę w kulturze poznańskiej, wielkopolskiej, krajowej i międzynarodowej… a może na odwrót? Dzięki temu, że zapraszała na scenę gwiazdy światowe, proporcje, w którymś momencie zostały odwrócone?

22. edycja Gali Polskiej Mody. Fotoreportaż z Poznania

Polskie trendy modowe na wybiegu.
Fot. E.Jaśkowiak

 22 edycja Gali Polskiej Mody udowodniła, że moda jest sztuką użytkową i może do nas mówić we wszystkich językach świata – wszystko za sprawą prezentacji 14-stu kolekcji nagrodzonych przez Kapitułę Polskiej Akademii Mody – organizatora wydarzenia, które odbyło się 28 kwietnia br. w Concordia Design w Poznaniu. Rangę gali podkreślili również goście, w tym senatorowie, ambasadorowie i posłowie.

W ramach 49 edycji Konkursu o Srebrną Pętelkę laureatkami głównych nagród zostały Oliwia Krokosz (kolekcja „Horrendus”) i Julia Moruha („Gentlewoman”). Wyróżnienia powędrowały do Michaliny Pikuzińskiej-Kaczmarek („Dea Magna”), Dominiki Chuchli („Soirée”) i Aliny Sposób („Real Love”) a dyplomy z podziękowaniami za udział w konkursie dostały Amelia Nowak („Angelic”) i Julita Opara („Wygoda ponad wszystko”). Nagroda imienia Jagody Komorowskiej wyróżniła Barbarę Chwesiuk (firma Bialcon, emanująca szkocką kratą kolekcja „Tartan”).

„Złota Pętelka” po raz pierwszy dla Poznaniaka!

Dominik Górny ze statuetką Złotej Pętelki.
Fot. E. Jaśkowiak

 22. edycja Gali Polskiej Mody zaprezentowała i nagrodziła to, co w polskiej modzie jest najlepsze. Obejrzeliśmy 14-ście kolekcji. Wręczono wyróżnienia Kapituły Polskiej Akademii Mody. Wśród nich Statuetki Złotej Pętelki – najbardziej prestiżowe i pożądane wyróżnienie w świecie polskiej mody. Po raz pierwszy laureatem został Poznaniak (jako czwarty w historii dziennikarz), Dominik Górny, współpracujący z redakcją  Bumeranga Polskiego „www.bumerangmedia.com”, która współdziała z Polską Akademią Mody.

Statuetkę wręczył Stefan Kostecki, prezes Polskiej Akademii Mody, pomysłodawca stworzenia tej nagrody. Przypomnijmy, że „Złota Pętelka” może zostać przyznana za szczególne osiągnięcia bądź za dorobek projektantom oraz producentom, również ludziom lub firmom wybitnie zasłużonym dla mody. Od 2013 roku, „Złota Pętelka” przyznawana jest za dany rok, ale biorąc pod uwagę pozycję i osiągnięcia również w przeszłości.

O obchodach 150 Rocznicy Śmierci P. E. Strzeleckiego w Głuszynie

Tablica pamiątkowa na ścianie kościoła
 w Głuszynie

 O obchodach 150 Rocznicy Śmierci Pawła Edmunda Strzeleckiego w poznańskiej Gluszynie, miejscu narodzin słynnego podróżnika i odkrywcy pisze Marysia Thiele, która była uczestniczką uroczystości. 

Przy wjeździe do Głuszyny, miejsca urodzenia P.E. Strzeleckiego, przybysza zachwyci gotycka bryła kościoła z czerwonej cegły, który pod wezwaniem św. Jakuba Większego Apostoła zwanego Wędrowcem stoi tu ponad 800 lat przyglądając się wydarzeniom historycznym przewalającym się przez Wielkopolskę na przestrzeni wieków.

Dr Marian Król – ostatnie pożegnanie

Ostatnie pożegnanie dra Mariana Króla. Z ramienia
 Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego głos zabrał
Dominik Górny. Fot. R.Galowski 

„Pozostanie w naszych sercach i pamięci jako dobry człowiek – oddany ojczyźnie i ludziom; żarliwy patriota, który swoją postawą świadczył o istnieniu wartości humanitarnych, dla których dziś warto żyć” – słowa te były istotą emocji i wystąpień osób, które żegnały śp. dr. Mariana Króla 23 marca br.. Ciało zmarłego zostało złożone w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mosinie. Uroczystości pogrzebowe zgromadziły setki osób z Wielkopolski i z terenu całego kraju oraz liczne poczty sztandarowe.

 Wśród przybyłych znaleźli się: reprezentanci środowisk ministerialnych, samorządowych, naukowych, gospodarczych, kulturotwórczych; członkowie zarządu i sympatycy Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego; przyjaciele śp. Prezydenta Towarzystwa, b. Wojewody Poznańskiego; Posła na Sejm IX kadencji z ramienia ZSL oraz Posła II kadencji (lista PSL).

Mszę świętą pogrzebową w kościele pw. Św. Mikołaja w Mosinie odprawił ks. arcybiskup Stanisław Gądecki. W gronie koncelebransów znaleźli się m.in.: ks. prałat Jan Stanisławski, prałat honorowy Jego Świątobliwości; ks. Jan Kasprowicz, proboszcz parafii przy Bazylice Prymasowskiej pw. Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie; ks. Adam Prozorowski, proboszcz parafii w Mosinie.

Zmarł wybitny Wielkopolanin – dr Marian Król

dr Marian Król (1939 - 2024)

 Pogrążeni w bólu, z głębokim smutkiem zawiadamiamy, że w dniu 15 marca 2024 roku zmarł wybitny Wielkopolanin – dr Marian Król, Prezydent Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego, założyciel i pomysłodawca stworzenia tej organizacji.

Pozostanie w naszej pamięci i sercach jako niekwestionowany autorytet, który swoją postawą osobistą i zawodową świadczył o istnieniu wartości humanitarnych. Człowiek głębokiej wiary w ludzi. Z odwagą i osobistą klasą piastował wiele odpowiedzialnych ról i funkcji, które przyczyniały się do budowania jakości życia społecznego, obywatelskiego, samorządowego, kulturotwórczego i gospodarczego na terenie Poznania, Wielkopolski i całego kraju. Dzieła, które po sobie pozostawił wpisały się w trwałe dziedzictwo historii i współczesności narodu polskiego.

Obchody roku Pawła Edmunda Strzeleckiego w Wielkopolsce

Marysia Thiele w dworze-muzeum
 P.E.Strzeleckiego w Koszutach

 Obchody Roku Pawła Edmunda Strzeleckiego w Wielkopolsce celebrowano przez cały 2023. Koncerty, zmieniająca miejsca wystawa uliczna, przedstawienia, spotkania, imprezy sportowe i wykłady zapełniały program na przestrzeni roku, utrudniając decyzję w czym wziąć udział i kiedy polecieć do Polski. Sprawę przesądziła wiadomość od dyrektora dworu-muzeum w Koszutach Jacka Piotrowskiego o przygotowaniach do otwarcia Pokoju Pana – Pawła Edmunda Strzeleckiego w 2023: Na oficjalne otwarcie gabinetu wybrałam datę 02.10.

W swej uprzejmości Prezes Wielkopolskiego Oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” dr Izabela Wyszkowska dostosowała do mojej obecności uroczystość nadania imienia P.E. Strzeleckiego Domowi Polonii w Poznaniu wyznaczając datę 04.10. oraz jako prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk datę sesji naukowej ‘Paweł Edmund Strzelecki’ na dzień 05.10. W Głuszynie i na Wzgórzu św. Wojciecha obchody 150. rocznicy śmierci podróżnika zaplanowano na 06.10.

Ray Wilson odznaczony medalem w Poznaniu!

Fot. W.Polonus

 „Dziękuję. To wspaniały medal i niesamowite wyróżnienie. Robi wrażenie!” – powiedział Ray Wilson, legendarny artysta, kompozytor, gitarzysta i b. wokalista grupy „Genesis”, w chwili przyjęcia medalu „Labor Omnia Vincit”. Medal zawiesił na jego szyi Dominik Górny, członek kapituły, który pogratulował w imieniu dr. Mariana Króla, Prezydenta Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego, które przyznało wyróżnienie.

 Artystę nagrodzono 25 lutego br. w finale koncertu w Auli UAM w Poznaniu. Blisko tysięczna publiczność biła brawo na stojąco.  

 

Natalia Kukulska z medalem Labor Omnia Vincit

Natalia Kukulska jako laureatka LOV.
fot. archiwum THC

„Teraz jestem kimś” – powiedziała Natalia Kukulska w chwili wręczenia jej medalu Labor Omnia Vincit przyznanego przez Kapitułę Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego. Córka słynnej Anny Jantar została wyróżniona „za umiejętność łączenia różnych stylów i gatunków muzycznych, które jednają polską kulturę z międzynarodowym wymiarem artyzmu” – zaznaczył w laudacji Dominik Górny, poeta, dziennikarz, reprezentujący dr. Mariana Króla, Prezydenta THC i kapitułę. Dyplom wręczył Paweł Adam, burmistrz miasta i gminy Buk.

Wydarzenie odbyło się 27 stycznia br. w finale Koncertu Noworocznego w Buku. Natalia Kukulska dołączyła do grona laureatów, do których należą m.in.: Ewa Bem, Zbigniew Wodecki, Zdzisława Sośnicka, zespół Skaldowie, Michał Bajor, Jan Ptaszyn Wróblewski, Seong-jin Cho, maestro Andrea Bocelli.

Dyplom uznania z Poznania dla Bumeranga Polskiego

 

Miniony rok 2023, w kontekście etosu pracy organicznej, był dla Wielkopolski szczególny – głównie ze względu na obchody 25-lecia Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego i 210. Rocznicy urodzin Hipolita Cegielskiego. 26 września w Aulii Nova Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu odbyła się Wielka Gala Koncertowa 25-lecia THC. W gronie patronów medialnych oobchodów znalazł się „Bumerang Polski”.

 W tym tygodniu otrzymaliśmy od organizatorów piękny dyplom uznania - podziekowanie za objęcie patronatem medialnym wydarzeń organizowanych przez Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego z okazji 25-lecia jego istnienia i 210. rocznicy urodzin Hipolita Cegielskiego - prekursora pracy organicznej w Wielkopolsce. - piszą dr Marial Krol - prezydent Towarzystwa i Dominik Górny - sekretarz Zarządu. "Publikacja artykułow medialnych dot. ww. jubileuszystała się"złotą zgłoską" w tworzeniu i docenianiu języka, w którym powinna do nas przemawiać kultura i wartości życia obywatelskiego" - czytamy dalej w podziękowaniu. 

Bardzo dziękujemy za uznanie! To rzadkość jaka nas doświadcza. Tym bardziej cenna. 

Krzysztof Bajkowski

Powstanie wielkopolskie 1919 – chlubny wyjątek od złej reguły

Polskie powstania (1794-1944) w większości miały ten wspólny mianownik, że nie były ani przygotowane, ani wsparte z zewnątrz. Że zaś przeciwnik był silniejszy, one powstania z reguły kończyły sie klęską i represjami. Od tej nieszczęsnej zasady jest kilka chlubnych wyjątków, i są to powstania w Wielkopolsce i na Śląsku.

Dobry czas na wybuch

Już sam czas wybuchu powstania wielkopolskiego (koniec grudnia 1918) wyróżnia je in plus od innych polskich zrywów. Walka rozpoczęła sie bowiem, gdy Niemcy były pokonane w wielkiej wojnie, i w dodatku opanowane rewolucją (najpierw obalono monarchię, a później walczyli socjal-demokraci z komunistami spod znaku Związku Spartakusa).