16. edycja Konkursu Wieniawskiego w Poznaniu. Inauguracja

Poznań po raz kolejny stał się stolicą światowej wiolinistyki. Wszystko za sprawą Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego. Jego 16. edycję w dniu 7 października br. zainaugurował koncert w Auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przesłuchania konkursowe potrwają do 21 października. Patronat honorowy nad wydarzeniem objął Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

 Do tej jednej z najpiękniejszych sal koncertowych Europy powróciła najpiękniejsza w dźwiękach swoich skrzypiec Veriko Tchumburidze – zwyciężczyni 15. edycji Konkursu Wieniawskiego. Wystąpiła z orkiestrą Filharmonii Narodowej prowadzoną przez batutę wrażliwości Andrzeja Boreyki.

Mam Teatr z nowymi spektaklami wraca do Australii

Marzanna Graff i Aleksander Mikołajczak podczas 
ostatniego pikniku Bumeranga Polskiego 
tuż przed wybuchem pandemii. 

Pandemia sprawiła, że tak bardzo lubiani przez Polonię w Australii aktorzy Mam Teatr nie odwiedzali nas. Był to jednak czas na zrealizowanie dwóch nowych komedii „Pozamiatane” i „Randka w Bistro”. Z tymi właśnie spektaklami Marzanna Graff i Aleksander Mikołajczak wracają do swoich widzów na antypodach. Wielką niespodzianką będzie włączenie w skład aktorski Mam Teatr artystów polonijnych z Melbourne, Sydney i Perth. Mam Teatr zawita też do Adelajdy.

O czym będą spektakle, które zobaczymy już niedługo w Australii? 

„Pozamiatane” – w pandemii oboje małżonkowie Ania i Adaś tracą pracę. Aby ratować sytuację zakładają własny biznes. Klienci doprowadzają ich do białej gorączki. Sytuację ratuje…Aldonka. Kim jest i co wniesie w tę rodzinę, jak bardzo zszokuje dzieci o tym przekonają się Ci, którzy zasiądą na widowni.

Konrad Rękas: Kompleksy Urbana, czyli ostatnia dekada

Jerzy Urban (1933-2022)
Fot. Wikipedia

 Jerzy Urban: niegdyś poczytny reportażysta, który jednak z czasem poświęcił skuteczność interwencyjną na rzecz popularnych humoresek kryminalnych. Zawsze gnany potrzebą bycia częścią towarzyskiej elity i niepokojem, że jednak do niej nie przystaje i na swoje miejsce musi zasłużyć nadgorliwością, ekscesem, przerysowaniem. W butach felietonisty politycznego nigdy nie czuł się zbyt dobrze, co nadrabiał symulowaną pewnością siebie. Wyćwiczył ją na stanowisku rzecznika rządu, tworząc wzorzec informacyjnej arogancji władzy, powielany wielokrotnie w znacznie gorszej formie już przez ówczesnych przedstawicieli aparatu i destrukcyjnie rozwinięty w III RP.

Alibi dla towarzyszy kapitalistów

Po 1990 r. „Nie” stanowiło w pewnym momencie nie tyle sumienie (jak wierzyli podkręcani tanimi grepsami czytelnicy), co kwintesencję tzw. transformacji władzy w Polsce. Stworzone ewidentnie za prane pieniądze, pilnowało interesów wybranych oligarchów, a nawet mafiosów, dając alibi udziałowi kręgów SLD w procesie wyprzedaży i rozkradania tego, co pozostało po PRL.

Trump: zakończmy tę wojnę!

Spotkanie Trump-Putin w Helsinkach
 w 2018 roku (kremlin.ru)

 USA powinny domagać się natychmiastowych negocjacji w sprawie pokojowego zaprzestania działań wojennych na Ukrainie, w przeciwnym razie może to przerodzić się w III wojnę światową – stwierdził Donald Trump podczas przemówienia do zwolenników w Nevadzie w sobotę 8 października.

„Musimy domagać się natychmiastowych rokowań w sprawie pokojowego zakończenia działań wojennych na Ukrainie, w przeciwnym razie zakończy się to trzecią wojną światową. I nic nie pozostanie z naszej planety – wszystko dlatego, że głupi ludzie nie mieli pojęcia. Nie rozumieją potęgi energii jądrowej” – powiedział.

Konrad Rękas: Moment na pokój

Eksplozja na najdłuższym europejskim moście -
Moście Krymskim łączącym Krym z Rosją

Eksplozja na moście kerczeńskim to wymuszanie na Rosji użycia broni jądrowej.

 Problem zakończenia wojny jest w istocie pochodną kwestii niesamodzielności geopolitycznej Kijowa. Gdybyśmy bowiem mieli do czynienia ze starciem wyłącznie ukraińsko-rosyjskim, wówczas mogłaby zostać wykorzystana jedna z co najmniej dwóch zupełnie oczywistych okazji do zaprzestania walki. Pierwszą było unicestwienie ukraińskich sił lotniczych i obrony powietrznej kraju podczas pierwszych godzin rosyjskiego uderzenia, a następnie podejście Rosjan pod Kijów, jednak bez atakowania ukraińskiej stolicy. Drugą szansą są obecne ciężkie walki i symboliczne wprawdzie, ale autentyczne ukraińskie sukcesy.

 Jak Putin przecenił Ukrainę 

Ta wojna powinna skończyć się jeszcze w lutym i wyraźnie taki był cel Władymira Putina. I rzeczywiście, błyskawicznie tracąc ogromne ilości sprzętu, bez możliwości uzupełniania amunicji z zasobów krajowych – Ukraińcy powinni byli szybko kapitulować, minimalizując straty. Rosja ewidentnie też starała się to ułatwić zarówno poprzez samoograniczenie prowadzonych działań (czego i potem uparcie się trzymano, z niekorzystnymi dla strony rosyjskiej skutkami), nieatakowanie celów cywilnych (konsekwentnie za to podsuwanych pod ostrzał przez dowództwo ukraińskie), wreszcie wręcz przez dbanie o uratowanie twarzy władz kijowskich, które mogłyby przecież łatwo uzasadnić zgodę na pokój nie tylko pragnieniem ochrony ludności, ale także obecnością przeciwnika na przedpolach stolicy (co z tego, że przeciwnika biernego i Kijowowi realnie niezagrażającego). Putin zakładał zatem zapewne, że zabiera się do Ukrainy niczym Bismarck do Austrii w 1866 r., od razu z otwartą furtką do godnego końca, tymczasem był raczej Napoleonem i Kaiserem wojującymi z Anglią w niespełnionym marzeniu o pokoju z nią. Mówiąc mniej poetycko – rosyjski prezydent albo nie zrozumiał z kim i o co walczy, albo przecenił samodzielność i pole manewru zarządzającej Ukrainą oligarchii.