Minęły 4 lata od pierwszego przypadku Covid-19 w Australii

Typowe obrazki uliczne podczas pandemii w Sydney
Fot. BumerangMedia/K./Bajkowski

Aż trudno w to uwierzyć, ale minęły cztery lata od czasu, gdy 25 stycznia 2020 r. potwierdzono pierwszy przypadek Covid-19 w Australii. Pięć dni później Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła „stan nadzwyczajny w zakresie zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym”, jak nowy koronawirus (później nazwany SARS-CoV-2) zaczął rozprzestrzeniać się na całym świecie.

11 marca WHO ogłosiła Covid-19 pandemią, podczas gdy mniej więcej w tym samym czasie australijskie rządy federalne i stanowe pospiesznie wprowadziły środki mające na celu „powstrzymanie rozprzestrzeniania się” wirusa. Obejmowały one zamknięcie międzynarodowych granic Australii, zamknięcie nieistotnych przedsiębiorstw, szkół i uniwersytetów oraz ograniczenie przemieszczania się ludzi poza ich domami.

Leszek Matela: Radiestezja pomocna na co dzień

Leszek Matela podczas badań w kompleksie
starożytnych  światyń w Karnak w Egipcie.

 Radiestezja jest metodą badawczą zajmującą się  wykrywaniem i badaniem różnego rodzaju promieniowań i oddziaływań, niedostrzegalnych gołym okiem, a często nie dających się zarejestrować nawet najnowocześniejszą aparaturą pomiarową. Człowiek podświadomie te promieniowania odczuwa. W jednych miejscach czuje się dobrze, w innych źle. Intuicja  podpowiada nam, co jest dla nas korzystne, a co nie. Odczyt sygnałów napływających do naszej podświadomości możliwy jest za pomocą wahadła oraz różdżki, uznawanych za podstawowy sprzęt tradycyjnej radiestezji. 

Opanowanie techniki posługiwania się wahadłem, wiąże się z wyćwiczeniem zdolności do odczuwania i badania świata niewidzialnych energii wokół nas. Nie należy w niej dopatrywać się niczego magicznego ani sensacyjnego. Obroty wahadła nie są powodowane przez jakąś tajemniczą siłę. Gdy znajdziemy się w polu promieniowania i odczujemy poszukiwany rodzaj energii, pojawiają się  mimowolne drgania mięśni rąk.

Marcin Ryszka: Nie warto rezygnować z marzeń

Wczoraj był Światowy Dzień Chorego – święto chrześcijańskie obchodzone corocznie 11 lutego, ustanowione przez papieża Jana Pawła II. Z tej okazji  publikujemy rozmowę z niewidomym mistrzem świata - Marcinem Ryszką,  który odnosi sukcesy w życiu zawodowym jako reprezentant Polski, m.in. na Paraolimpiadzie. 

Jestem w stanie pokonać przeciwności. Choroba to nie wyrok. Ograniczenia często tkwią jedynie w głowie. Niepełnosprawność nie ułatwia funkcjonowania, ale nie traktuję jej jako czegoś, co miałoby blokować mnie przed spełnianiem marzeń. Dziękuję Bogu za to, że mogę być aktywny, że mam rodzinę i pracuję zawodowo. Cieszę się z małych rzeczy, doceniam je. Lubię moje życie – mówi Family News Service Marcin Ryszka niewidomy mistrz świata w pływaniu klasycznym, dziennikarz, komentator sportowy, mąż, ojciec, autor niedawno opublikowanej książki „Nie widzę przeszkód”.

 Marcin Ryszka stracił wzrok, mając pięć lat. Usunięto mu obie gałki oczne. Z dzieciństwa pamięta kolory, twarze bliskich oraz okolice, w których się wychowywał. Od dziecka pasjonował się sportem. Reprezentował Polskę na Igrzyskach Paraolimpijskich w Pekinie oraz Londynie. Może się pochwalić tytułami: mistrza i wicemistrza świata w pływaniu klasycznym. Skończył cztery fakultety i zdobył wymarzoną pracę. Ma szczęśliwą rodzinę.

Ewa Gorzelak: “Warto doceniać małe chwile codzienności”

Ewa Grzelak. Fot. fb

Ewa Gorzelak to znana aktorka teatralna i filmowa. Jest prezesem Fundacji „Nasze Dzieci”  przy Klinice Onkologii w Instytucie „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka”. Prowadzi spotkania teatralne i kreatywnego myślenia, reżyseruje przedstawienia, w których rodzice grają dla swoich dzieci. Niedawno rozpoczęła swoją trenerską przygodę, prowadząc warsztaty „Przytul siebie” dotyczące samoakceptacji i samoświadomości, podczas których pomaga innym budować relację z samym sobą, odkrywać swoje wewnętrzne pragnienia i właściwie ustawiać życiowe priorytety.

 

-Moja rodzina oraz pasje dają mi poczucie szczęścia – mówi Family News Service Ewa Gorzelak

Reżyseruje pani przedstawienia, w których rodzice grają dla swoich dzieci. Produkuje i gra pani spektakle w Teatrze Przestrzeni. Inspiracją stała się pani córka Zosia?

Ewa Gorzelak: Kiedy byłam dzieckiem miałam tysiące hobby. Chciałam spróbować wszystkiego i może dlatego zostałam aktorką. Jest to zawód bardzo pojemny, mieszczący różne zawody, które przyszło mi grać. Wykonuję go z ogromną pasją i zaciekawieniem. Podążając za wyobraźnią założyłam nieformalny Teatr Przestrzeni, w którym wymyślam, reżyseruję i gram spektakle dla dzieci w różnym wieku. Na ten pomysł wpadłam po urodzeniu córki, Zosi. Jak występuję na scenie dla maluchów, które pierwszy raz są w teatrze, to widzę jaka to dla nich nowość, w jaki sposób delikatnie próbują dotykać świata, który ich otacza. Natomiast w przedszkolach reżyseruję przedstawienia, w których rodzice grają dla swoich dzieci. To bardzo ciekawe doświadczenie. Uwielbiam zabawę w teatr z rodzicami przedszkolaków. Podczas pracy bawimy się jak dzieci, czemu sprzyja niewątpliwie przedszkolna atmosfera. Miny dzieci na widok rodziców na scenie są bezcenne.

Wędrówki z osiołkami szlakiem polskiego Camino

Droga w lesie, gdzieś między Rypinem a Lipnem ( okolice Włoclawka - przyp. red.), a na niej osły oraz tłum ludzi przygotowujących się do kilkudniowego wymarszu. Gabriela i Leszek Jastrzębscy co roku organizują wędrówki z osiołkami szlakiem polskiego Camino. W tym roku 4-dniowa pielgrzymka odbyła się już po raz szósty. Uczestniczyło w niej 150 osób z Polski i z zagranicy.

 

„Nasze Camino to pomysł terapeutyczno-duchowy, który pozwala wejść w głąb siebie. Nie ma tu presji ani przymusu. Są polne drogi, ptaki, a wokół przepiękne krajobrazy. Sercem tych wędrówek są ludzie, którzy zmagają się z trudnościami, uzależnieniami i słabościami, a chcą poczuć się ważni i kochani ”– mówi Gabriela Jastrzębska.