Maki, chabry i kąkole na polskich polach

Pomnik Rzeź Wołyńska ufundowany przez
 Polonięamerykańska  odsłoniety 14 lipca 2024 r.
 w Domostawie (woj. podkarpackie) .

Zawsze takie same i 11 i 15 lipca każdego roku maki, chabry i kąkole, wśród łanów zbóż, przy drogach, lasach, na łąkach. Takie same są też co roku podobne do kwitnących wiosną niezapominajek, delikatne, niebieskie kwiatki lnu uprawianego od dawien dawna na całej Słowiańszczyźnie.

Gdybyż umiały mówić! Moglibyśmy wtedy usłyszeć ich najprawdziwszą opowieść o Królestwie Polskim, o Rzeczypospolitej I i II i tej III, o Polakach w czasach zaborów i wojen. Niestety nie potrafią wydawać z siebie głosu, tylko po prostu są, tak samo jak drzewa, kamienie, ptaki na niebie, jak drobiny Bożego Pyłu na wszystkich ścieżkach ludzkiego życia.  Można ich nie widzieć i niektórzy nie widzą. Można udawać, że się ich nie dostrzega i niektórzy to robią. Można je próbować zastępować lajfstajlowymi imitacjami, ekranowymi obrazkami, hologramami i niektórzy nimi żyją nie odróżniając już rzeczywistości od medialnego obrazu.

Leszek Miller: nie ma zgody na gloryfikację morderców

Leszek Miller. Fot. fb

12 lipca tego roku Sejm przyjął uchwałę, w sprawie upamiętnienia ofiar radzieckiego ludobójstwa dokonanego na Tatarach krymskich w 1944 roku. Dzień wcześniej, 11 lipca minęła 81 rocznica rozpoczęcia Rzezi Wołyńskiej, ale ta tragiczna data nie skupiła uwagi Wysokiej Izby.

Posłowie woleli zająć się wydarzeniami na Krymie niż na Wołyniu, mimo że w 2016 roku Sejm ustanowił 11 lipca Narodowym Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa dokonanego przez ukraińskich nacjonalistów na obywatelach II Rzeczpospolitej. Uchwała stwierdzała, że ofiary zbrodni popełnionych w latach czterdziestych nie zostały należycie upamiętnione, a masowe mordy nie zostały nazwane zgodnie z prawdą historyczną ludobójstwem. Sejm wezwał do ustalenia miejsc zbrodni i ich oznaczenia, zapewnienia godnego pochówku wszystkim odnalezionym ofiarom, oddania należnej czci i szacunku niewinnie zamęczonym i pomordowanym, sporządzenia pełnych list ofiar.

Reportaż z odsłoniecia pomnika „Rzeź Wołyńska” w Domostawie

14 lipca 2024 roku w Domostawie na Podkarpaciu miało miejsce osłonięcie i poświęcenie monumentalnego Pomnika – Memoriału Ofiar Ludobójstwa na Kresach Wschodnich, który upamiętnia ofiary ukraińskiego ludobójstwa na Polakach. Pomnik jest autorstwa rzeźbiarza Andrzeja Pityńskiego.

Zmarły w 2020 roku twórca pomnika, to autor wielu uznanych dzieł takich jak „Mściciel”, „Błękitna Armia” czy „Patriota”. Pomnik miał stanąć w Polsce  już w 2017 roku. Niestety kolejne miejscowości ulegając politycznej poprawności i niewytłumaczalnej ukrainofilii nie godziły się na jego postawienie. Tak stało się między innymi w Rzeszowie, Stalowej Woli czy Kielcach. Na wysokości zadania stanęły władze samorządowe z Jarocina.

W rocznicę Krwawej Niedzieli na Wołyniu: Ludobójstwo wciąż trwa

Fragment pomnika Ofiar Rzezi Wołyńskiej,
którego odsłonięcie odędzie się w niedzielę,
 14 lipca w Domostawie na Podkarpaciu. 

Zbrodnie dokonane przez Ukraińców z Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN-B) i Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) na polskiej ludności w latach 1939-1947 zamieszkującej wschodnie, przedwojenne terytoria II RP były ludobójstwem.

Co do tego nikt w Polsce nie powinien mieć wątpliwości. Niech zamilkną na zawsze wszyscy ci, którzy w tej kwestii, próbują zakłamywać historię, próbują kluczyć, definiować na nowo pojęcia i podążać za polityczną poprawnością. Definicja ludobójstwa, którą stworzył polski prawnik żydowskiego pochodzenia Rafał Lemkin, mówi wprost: „Ludobójstwo jest zbrodnią przeciw ludzkości, która polega na celowym wyniszczeniu w całości lub części grup etnicznych, religijnych, rasowych lub społecznych…” Zabijanie niewinnych ludzi, tylko dlatego, że byli Polakami, było próbą celowego wyniszczenia całej grupy narodowej. Było ludobójstwem! Cały problem dzisiaj polega jednak na tym, że ludobójstwo to, jeszcze się nie skończyło. Nadal trwa. Trwa, bo sprawcy ciągle zacierają ślady i są w tym bezkarni.

Z historii Karola Wojtyły: Wszystko zaczęło się przy chrzcielnicy

Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.
 Fot. M.Rokoszewska

 18 maja 1920 roku w Wadowicach przyszedł na świat Karol Wojtyła. 33 dni później, 20 czerwca przyszły Papież został ochrzczony. Rodzice – Emilia z Kaczorowskich i Karol senior Wojtyła nadali mu imiona Karol Józef. W tym roku przypada 104. rocznica jego urodzin i chrztu, który otworzył mu drzwi do Boga i Jego Kościoła.  

 Nie da się poznać człowieka, nie znając jego historii. Nie da się go zrozumieć, nie wiedząc czego doświadczył. I choć nie da się wejść w nieswoje buty i przejść przez czyjeś życie, to można dotrzeć do miejsc, które naznaczyły życiorys Karola Wojtyły i przejść drogami, którymi chodził.

 Pani Wojtyłowa miała już 14-letniego syna Edmunda oraz córkę Olgę, której życiem nacieszyła się zaledwie 16 godzin, gdy na świat przyszedł Karolek nazywany przez nią Lolusiem, a potem Lolkiem.