„Sztuka kochania” wg. Labijaka i Górnego

 „Mój obraz ma więcej niż jedno okno…” – czytamy w książce-katalogu „Sztuka kochania – malarstwo Rafała Labijaka wyśpiewane w poezji Dominika Górnego”. Otwieramy wydawnictwo. Wertujemy myśli i strony. Finał bardzo śpiewny – płyta CD. Słyszymy na żywo podczas wernisażu – 26 października br. w Akademii Lubrańskiego. Goście z Polski i zagranicy. Udajemy się do Muzeum Narodowego Oddział w Poznaniu, gdzie do powrotu na wystawę zachęca dedykowana ulotka…

 

„Wystawa składa się z zestawu kilkunastu obrazów oraz szkiców. Dopełnia ją poezja Dominika Górnego. Jego wiersze znajdują się w katalogu i ulotce wystawy (…) Współpraca twórców ma charakter dialogu; na skutek bezpośredniego kontaktu z obrazami, poeta z własnej inicjatywy rozpoczął proces pisania, a w następstwie jego wiersze zaczęły także inspirować malarskie projekty Labijaka. Wybrane obrazy, wraz z tytułami, przypisane są do konkretnych wierszy” – dowiadujemy się ze wstępu autorstwa Anny Kołackiej.

VIII Światowy Kongres Polonistów w Krakowie

Marianna Łacek z Sydney wraz z grupą aktywnych
uczestników Kongresu Polonistow na UJ w Krakowie.

 Refleksje pokongresowe Marianny Łacek

Tegoroczny Kongres pod hasłem "FILOLOGIA OD/NOWA" odbył się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Przez trzy dni – od 12 do 14 lipca, uczestnicy Kongresu dyskutowali na tematy związane z językiem i kulturą polską.

 Warto tutaj nadmienić, że pomysł organizowania Światowych Kongresów Polonistycznych powstał na Uniwersytecie Warszawskim. Grono polonistów z różnych ośrodków doszło do wniosku, że istnieje potrzeba spotkań w celu wymiany doświadczeń zarówno z zakresu edukacji języka polskiego, jak i badań nad literaturą, kulturą i historią Polski. Pierwszy Kongres zorganizowano w Warszawie w r. 1998. Potm gospodarzami kolejnych kongresów były uniwersytety w Gdańsku, Poznaniu, Krakowie, Opolu, Katowicach, we Wrocławiu i znowu w Krakowie.

„Jawnuta” – Cygańskie Dusze w Teatrze Wielkim w Poznaniu

Premiera "Jawnuty" w Poznaniu.
Fot. D.Górny

Dramatyzm życia przemieniony w dramaturgię zdarzeń scenicznych staje się uczuciem, które może być wartością – pozwala na lepsze zrozumienie tego, co jest podskórnym dreszczem; co nie tylko definiuje sens dnia pojedynczego człowieka ale również sedno kultury, w której łączą się różne narodowości, nacje i przekonania – udowodniła to najnowsza premiera Teatru Wielkiego w Poznaniu – „Jawnuta” autorstwa Stanisława Moniuszki.

 

16 grudnia br. na terenie gościnnych Międzynarodowych Targów Poznańskich, w hali nr 1, posłuchaliśmy tego i zobaczyliśmy to, co otwiera nie tylko oczy i uszy, ale nade wszystko serca, które kochać potrafią i takie, dla których taka świadomość wydaje się obca lub obojętna. Wszystko za sprawą zagranego nuta w nutę spektaklu, jeśli chodzi o oryginał moniuszkowskiej partytury. Zaiste, „Jawnuta” po raz pierwszy zabrzmiała w pełnym muzycznym opracowaniu Rafała Kłoczko, dyrygenta przestawienia. Patrząc ze strony publiczności – po prawej stronie orkiestra w stylu klasycznego brzmienia. Po lewej – zespół romski odziany w płomienność pasji. W centrum zdarzeń trzy kobiety; ich głosy jako talenty do intonacji oraz „głosy w sprawie” losów Romek oraz kobiet w ogóle. Dwa światy – historyczny i teraźniejszy. I świat trzeci stworzony w umysłach publiczności oglądającej przedstawienie – prawdę życiową i sceniczną.

16. edycja Konkursu Wieniawskiego w Poznaniu. Inauguracja

Poznań po raz kolejny stał się stolicą światowej wiolinistyki. Wszystko za sprawą Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego. Jego 16. edycję w dniu 7 października br. zainaugurował koncert w Auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przesłuchania konkursowe potrwają do 21 października. Patronat honorowy nad wydarzeniem objął Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

 Do tej jednej z najpiękniejszych sal koncertowych Europy powróciła najpiękniejsza w dźwiękach swoich skrzypiec Veriko Tchumburidze – zwyciężczyni 15. edycji Konkursu Wieniawskiego. Wystąpiła z orkiestrą Filharmonii Narodowej prowadzoną przez batutę wrażliwości Andrzeja Boreyki.

Kim był Stefan Szajdak?

- Ojciec jest jednym z 8 polskich poetów autentystów. Na Wołyniu w Równem w latach 30. XX wieku mój ojciec współtworzył Grupę Poetycką „Wołyń” , a przed rokiem1939 debiutował wierszami w czasopismach literackich. - mówi o swoim ojcu - poecie autentyście*  prof. Lech Wojciech Szajdak w rozmowie z Leszkiem Wątróbskim.

-W końcu listopada 2021 roku ukazała się biografia Pana Ojca - Stefana Szajdaka (1910-2004) pt. „A jednak i to minęło.  Poeta Autentysta. Współzałożyciel Grupy Poetyckiej „Wołyń” poświęcona Jego pamięci, pańskiego autorstwa...                                                                                                                                                      

-Tytuł mojej książki jest fragmentem z poematu dygresyjnego „Beniowski” Juliusza Słowackiego. Jego treść dotyczy wydarzeń z czasów konfederacji barskiej, na tle walki z Rosjanami i zbuntowanymi chłopami ruskimi mającej miejsce na terenie kresowych województw Rzeczypospolitej, gdzie przez lata mieszkał mój ojciec.