Prawykonanie i „Diamentowa sonata” na Międzynarodowy Dzień Muzyki

Fot. E.Jaskowiak

„Diamond Sonata” na skrzypce i fortepian oraz prawykonanie Trzech Pieśni na tenor i fortepian z muzyką Artura Banaszkiewicza do słów Dominika Górnego – były to główne wyznaczniki Koncertu z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki, który odbył się 2 października w Salonie Muzycznym –Muzeum Feliksa Nowowiejskiego w Poznaniu. Wydarzenie odbyło się pod honorowym patronatem Światowego Projektu „Poezja Dla Kultury Godności”. Patronem medialnym został „Bumerang Polski”.

Salon Muzyczny wypełnił się po brzegi brawami melomanów. Wśród nich mogliśmy powitać m.in.: Sławomira Pietrasa, dyrektora czołowych instytucji teatralnych w Polsce; Waldemara Górkę z małżonką, mecenasów sztuki; prof. Norberta Skupniewicza, jednego z najważniejszych przedstawicieli „nowej figuracji” w sztuce polskiej.

Mural P.E.Strzeleckiego w Głuszynie

Mural na ścianie Szkoły Podstawowej nr 53
 im. P.E. Strzeleckiego na Głuszynie w Poznaniu
Fot. M.Thiele 

Szóstego października obchodzimy 151 rocznicę śmierci Pawła Edmunda Strzeleckiego, który zmarł w Londynie 1873 roku. Dziś spoczywa w krypcie zasłużonych Wielkopolan w kościele św. Wojciecha w Poznaniu.

Podróżnik, badacz, odkrywca i naukowiec, a przede wszystkim człowiek wielkiego serca i miłości dla bliźnich pracował ponad dwa lata w Irlandii w czasie Wielkiego Głodu, ratując ponad 200 000 dzieci od strasznej śmierci głodowej. Zapewnił im dach nad głową, organizując w salkach kościelnych klasy szkolne i nauczycieli, którzy uczyli wynagradzani posiłkami. Każdemu dziecku dostarczył ciepłą odzież, ciepłe posiłki oraz mydło, ręcznik i grzebień propagując higienę osobistą na co dzień. Na rzecz głodujących Irlandczyków przekazał swoje uposażenie komisarza i zrezygnował z luksusów swej rezydencji w Londynie. Wyczerpany nadludzką pracą zaraził się tyfusem panującym w Irlandii. Nieprzytomnego w gorączce uratował irlandzki znachor. Osłabiony chorobą nie powrócił do londyńskich luksusów, lecz pozostał na usługach głodujących.

Teatr Wielki w Poznaniu trwa jak „Pokolenia”

"Flis" premiera. Dominik Górny z reżyser
Barbarą Poll i artystami. Fot. E.Jaśkowiak

Pięć premier (w tym jedna prapremiera), dwa festiwale, koncerty specjalne i jubileusze, utytułowani artyści oraz wznowienia staną się naszym udziałem w nowym sezonie artystycznym Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, który został zainaugurowany 28 września br. – równolegle z II Festiwalem Moniuszki. „Flis” – bo o tej premierze mowa, wystawiona na gościnnej, kameralnej scenie Teatru Polskiego w Poznaniu, stała się operą nie tylko kameralnych ale i wielkich przeżyć.   

 

„Flis” daje się odczytać w języku, w którym Moniuszko do nas zawsze mówił – a jednak nieco inaczej. Nie był to bowiem język tak skondensowany jak teraz. Tak charakterystyczne dla patrona Teatru Wielkiego w Poznaniu, wskrzeszanie wartości narodowych, w przypadku „Flisa” nie jest pełną liturgią lecz symbolicznym opłatkiem. Wystarcza on jednak, aby patriotyzm nie był jedynie ideą ale i czynem. Tak, to opera kameralna, która może pozostawić niedosyt – albo inaczej – skupia się na tym co jest symbolem – pokazane treściwie lecz wieloznaczne w swojej formie i przekazie, który jest jednym ze znaków rozpoznawczych Moniuszki.

Nie jesteś sam „Drogi Evanie Hansenie” polska prapremiera w Poznaniu

Teatr Muzyczny w Poznaniu buduje swoją pozycję pod względem scenicznym i artystycznym jak i poprzez umiejętność wpisywania się w aktualne konteksty społeczne. Udowadnia, że sztuka musicalowa może nieść głębsze przesłanie, które dzięki atrakcyjnej formie przekazu, zachęca do jego poznania. A niekiedy inspiruje do zmiany życia… – przekonała nas o tym pierwsza w naszym kraju premiera musicalu w polskiej wersji językowej pt.: „Drogi Evanie Hansenie…”, która odbyła się 7 września br. Patronat honorowy nad premierą objął Rzecznik Praw Dziecka.

 

Tytułowy Evan staje się dla nas nie tylko drogi, ale i bezcenny. Wszystko za sprawą gry zaangażowanych do spektaklu artystów. Ich gra, jest autentyczna, dzięki czemu słyszymy w emocje harmonijne jak i pozbawione spokoju – jak to w życiu bywa. A bywa tak, że gdy mamy 17 lat – jak nasz bohater, nie czujemy się bohaterami. Ale dążymy do tego… do bycia w miejscu, gdzie są marzenia…, gdzie śpiewają o nich idole… gdzie nasze „ja” staje się alter ego dla okresu dorastania fizycznego i dojrzewania duchowego. Wie o tym najlepiej Evan, który przeżywa realne problemy w relacjach z rówieśnikami. Nie mogąc się z nimi dogadać – zaczyna, w formie listów, rozmawiać sam ze sobą. Zgodnie z zaleceniem terapeuty. Jest to jakieś wyjście, dopóki butami w te listy nie wejdzie Connor – znajomy z klasy…, który popełnia samobójstwo. Jego rodzice znajdują przy nim list Evana… stwierdzają, że musiały ich łączyć bliższe relacje…

 

Mistrzowski finał sezonu w Teatrze Wielkim w Poznaniu

Plakat finałowej premiery
sezonu artystycznego 'Powroty"
w Teatrze Wielkim w Poznaniu

Granicą nie jest scena a o wysokości nieba nie świadczy podniesiona kurtyna. Jednak to właśnie one dają ramy horyzontu… W zależności od tego z jakiej perspektywy na niego spojrzymy – jest granicą, przed którą stoimy lub taką, którą już przeszliśmy… 22 czerwca br. artyści finałowej premiery sezonu artystycznego „Powroty” w Teatrze Wielkim w Poznaniu przeszli samych siebie w tym, co sprawia, że ruch sceniczny staje się mistrzowski a oddech tancerza daje tlen dla wyobraźni publiczności.

 

„4: Pastor / León & Lightfoot / Bondara” to spektakl zmysłów sięgających dreszczy światła. Spektakl uczuć i odczuć, który rodzi się, umiera i zmartwychwstaje w umiłowaniu do tańca baletowego. Pełen prawdziwych, spontanicznych a przez to i skrajnych emocji, balansuje pomiędzy spełnieniem i niedosytem a przemienieniem wody w wino. Zmysły roztańczone stają się religią. Nie chodzi w niej o zbawienie – jest za bardzo statyczne… przecież miłość to nie powinność. Nie można się jej nauczyć. Jej synonimem jest balet traktowany jako namacalna droga ekspresji do zjednoczenia ciała z duszą; do obnażenia duszy z ciała… Olśnienie, precyzja, dynamika… z każdym gestem nacinanie tkanki, pod którą pulsują niezliczone tętnice… Serce – przeszczep jego rytmu od ruchów tancerzy po oddechy oraz brawa kolejnych osób na widowni. Jedność…