Japońska wiosna w Marayong

Japońska kultura i tradycja zawitały do Domu Opieki
w Marayong. Fot. R.&A. Siedlccy

Rzeczywiście, pod opiekuńczym okiem Pani Basi i Urszuli w Domu Holy Family Services w Marayong, i za sprawą uzdolnionych rezydentów na ścianie pojawiły się japońskie wachlarze, a w sali zakwitły piękne wiśnie. Dekoracji dopełniały kostiumy stylizowane na japońskich, wzorzystych, mieniących się kolorami kimonach. Niektórzy pracownicy w nie ubrani pięknie się komponowali w tej japońskiej, kreowanej dla rezydentów rzeczywistości. Nawet Pan doktor z ośrodka założył zamówiony przez siebie kostium, a postaci z „Pana Tadeusza” Mickiewicza, stojące na scenie - Zosia i Tadeusz zamienili się w japońską parę.

 By dopełnić klimatu japońskości czekały już na podanie, talerze z sushi do herbatki po japońsku. Moja żona Riho była bardzo mile zaskoczona! Tyle wysiłku włożono, by wyczarować egzotyczną atmosferę. Zaproszona, by opowiedzieć o japońskiej wiośnie, bo australijską już mamy, a także o ceremonii picia herbaty, czuła się jak u siebie. Zaczęła opowiadać.   

Polacy na Kaukazie. Historia

"Orzeł" - rzeźba na Górze Gorącej Ludwika Szodskiego
Fot. A.Katin - Wikimedia Commons

Wybierając się na północny Kaukaz w ramach press-tour, zorganizowanego przez rosyjską fundację im. Gorczakowa nastawiłam się na skonfrontowanie federalnej polityki narodowościowej i informacji, jakie mi dostarczyły lipcowe obrady Rady ds. stosunków narodowościowych przy prezydencie FR – z zastaną rzeczywistością. Ale nie przypuszczałam, że trafię na tam na aktywnie działającą Polonię, choć co nieco o Polakach na Kaukazie wiedziałam.

Mineralnyje Wody z kaukaskiego kompleksu kurortów w Kraju Stawropolskim przywitały żarem z nieba. Wsiadałam w Moskwie do samolotu w temperaturach europejskiej wczesnej jesieni, wylądowałam w temperaturach jak na pustyni.

Do zespołu kurortów „Kaukaskie Wody Mineralne”, stanowiących jeden organizm municypalny od czasów carskich, należy kilka miast, w tym też Piatigorsk, do którego pojechaliśmy z lotniska.

Zanurzenie w poezji Eli Chylewskiej i Bogumiła Drozdowskiego

Ela Chylewska i Bogumił Drozdowski podczas  autorskiego
wieczoru poezji w Konsulacie RP w Sydney

Zaproszenie brzmiało zwyczajnie – wieczór poezji ... poezji recytowanej i śpiewanej, połączony z recitalem muzyki klasycznej... Ale już nazwiska występujących Poetów / Artystów – Eli Chylewskiej i Bogumiła Drozdowskiego, nie budziły żadnej wątpliwości. To będzie coś niezwykłego. I było!

Niecodzienny Koncert, który odbył się w sobotnie popołudnie, 16 września w Sali Konsulatu RP w Sydney, nosił znamienny tytuł: ‘Po co miłość poecie ?’ Wyglądało, że wiele osób pragnie uzyskać na to pytanie odpowiedź, a być może jest wśród nas także o wiele więcej wzniosłych poetyckich dusz, niż nam się wydaje? Fakt faktem, Salę Konsulatu wypełniła publiczność i to, jak zaznaczyła w swoim powitaniu Pani Konsul Generalna, Regina Jurkowska – pomimo odbywających się w tym dniu kilku innych atrakcyjnych imprez kulturalnych.

Wrzutka medialna PiS – reparacje zamiast wraku Tupolewa?

Granica polsko-niemiecka w Świnoujsciu
Fot. Wikimedia cc
 

To żałosne, że Prawo i Sprawiedliwość, czy jak kto woli – koalicja rządząca decyduje się na takie wrzutki medialne do naszej przestrzeni publicznej jak słynny już temat „reparacji”, czyli odszkodowań od Niemiec za II Wojnę Światową. W ten oto sposób przykryto w Polsce temat ponownych badań katastrofy smoleńskiej, jak i niemożności sprowadzenia do kraju wraku Tupolewa, chociaż skuteczne działania były wiele razy deklarowane przez polityków opcji obecnie rządzących. Przez to są same straty, ponieważ akurat w Niemczech trafiliśmy na kampanię wyborczą, w której decyduje się przyszłości Europy, w tym także i nasza przyszłość.

 

 Niemcy nam już odpowiedzieli, ponieważ – o czym trzeba zawsze pamiętać – sprawy polskie są tam obserwowane zawsze z baczną uwagą. Jak na razie nie ma wielkich strat, jedynie zmieniają się uwarunkowania relacji, w wyniku stosowanej przez strony retoryki.

Prof. Anna Raźny: Zgubili złoty róg…

Stanisław Wyspiański, Chochoły, 1899
domena publiczna

Miałeś, chamie, złoty róg,
miałeś, chamie, czapkę z piór:
czapkę wicher niesie,
róg huka po lesie,
ostał ci się ino sznur,
ostał ci się ino sznur.

Stanisław Wyspiański: Wesele

 

 

Pamiętamy wszyscy Wesele Stanisława Wyspiańskiego i zawartą w nim przejmującą prawdę o polskim charakterze narodowym, przedstawioną w symbolu złotego rogu. To symbol najwyższych dla Polaków  wartości, skumulowanych w przestrzeni wolności. W rzeczywistości politycznej i społecznej, stanowiącej bezpośredni kontekst dramatu Wyspiańskiego, złoty róg miał zjednoczyć Polaków i porwać do walki o niepodległość Polski. O fiasku oczekiwanego zrywu wolności zadecydowali wszyscy goście odbywającego się tytułowego wesela – nie tylko Gospodarz   wręczający symboliczny róg Jaśkowi, i nie tylko tenże Jasiek, który go zgubi, schylając się po czapkę z pawimi piórami. Winni są wszyscy goście wesela przedstawionego w dramacie Wyspiańskiego – z wyjątkiem tych postaci, które są zjawami, postaciami symbolicznym, niosącymi ważne pouczenia i przesłania.  Poeta obciąża odpowiedzialnością w równym stopniu głównych aktorów „dramatu złotego rogu” i będących ich zapleczem przedstawicieli polskiego społeczeństwa:  inteligencję i chłopów – niezdolnych do stworzenia autentycznej jedności narodowej.