Wyjątkowo smaczny niedzielny obiad

(18.03.2013). Tak… to już inna epoka…

Dziś gazety wło­skie piszą „papież – pro­boszcz” i trudno o lep­szy skrót myślowy. Bar­dziej jesz­cze niż Anioł Pań­ski nie­dzielna poranna msza w kościele św. Anny, para­fii waty­kań­skiej, była kolej­nym prze­ło­mem w tak krót­kiej jesz­cze histo­rii pon­ty­fi­katu Fran­ciszka.

Przed mszą wyszedł na ulicę, pozdro­wić zgro­ma­dzony za barie­rami tłum. Dostrzegł w nim dwóch księży o dość eks­tra­wa­ganc­kim wyglą­dzie. Jeden miał dłu­gie włosy, wyraź­nie far­bo­wane, drugi nie­zad­baną brodę. Wezwał gestem szefa ochrony i kazał im do sie­bie zapro­sić. „Jak to: tych?” – nie­do­wie­rzali żan­darmi. Tak, wła­śnie tych – powie­dział z nuta nie­cier­pli­wo­ści papież. I oto po chwili zna­la­zło się przed nimi dwóch księży bar­dzo nie pasu­ją­cych do ste­ryl­nego wyglądu kapła­nów widy­wa­nych w pobliżu Waty­kanu. Ci dwaj, jeden z Uru­gwaju, drugi z Bra­zy­lii, to byli tak zwani „księża z ulicy”. Nie mają para­fii, żyją na ulicy z nar­ko­ma­nami, z naj­bied­niej­szymi, z łaj­da­kami i pro­sty­tut­kami. I papież Fran­ci­szek wezwał ich do ołtarza.

Po mszy, Fran­ci­szek wyszedł przed kościół i – jak pro­win­cjo­nalny pro­boszcz ame­ry­kań­ski, albo jesz­cze lepiej, jak pro­te­stancki pastor, pozdro­wił każ­dego z wier­nych, uczest­ni­czą­cych w mszy. Dla każ­dego miał cie­płe słowo, każ­demu, kto chciał go poca­ło­wać nad­sta­wiał policzki, każ­dego brzdąca pogła­skał po gło­wie i spy­tał o imię…
Wśród wier­nych był wysoki, dłu­go­włosy Piero Orlandi, brat Ema­nu­eli, córki waty­kań­skiego urzęd­nika, porwa­nej 35 lat temu i nigdy nie odna­le­zio­nej. Piero jest prze­ko­nany, że ktoś w Waty­ka­nie wie, co stało się z jego siostrą.
Praw­do­po­dob­nie miała być zakład­niczką, którą chciano wymie­nić za Alego Agcę. Pory­wa­cze skon­tak­to­wali się z Waty­ka­nem, dostali bez­po­średni numer do ówcze­snego sekre­ta­rza stanu i kod roz­po­znaw­czy, żeby się nikt po d nich nie pod­szy­wał. Waty­kan musiał uznać ten kon­takt za wia­ry­godny, skoro przez jakiś czas pro­wa­dził per­trak­ta­cje. Potem wszystko się urwało i tajem­nica Ema­nu­eli pozo­staje nie­roz­wią­zana. Podobno żyje do dziś gdzieś w Tur­cji… Piero Orlandi pod­szedł do papieża i przed­sta­wił się. Fran­ci­szek go wysłu­chał i powie­dział „odwagi”. „Jestem prze­ko­nany, że ten papież prze­rwie omerta’ – mafijną zmowę mil­cze­nia” – powie­dział potem Piero w telewizji.
Potem sam Anioł Pań­ski. Spi­sy­wa­łem te słowa, nie­zwy­kle sma­ko­wite, tak nie­co­dzienne w tej scenerii:

Bra­cia i sio­stry,
Dzień dobry!
Po pierw­szym spo­tka­niu z ubie­głej środy dziś mogę znów zwró­cić pozdro­wie­nie dla wszyst­kich, jestem szczę­śliwy, że mogę to zro­bić w dzień pań­ski; to piękne, u nas chrze­ści­jan, że możemy się w nie­dzielę spo­tkać i roz­ma­wiać, tak jak dziś tu na placu.
Dzi­siej­sza lek­tura na piątą nie­dzielę Wiel­kiego Postu pro­po­nuje nam opo­wieść o tym, jak Jezus ratuje kur­ty­zanę od kary śmierci.
Nie sły­szymy z jego ust słów potę­pie­nia czy pogardy, ale tylko słowa miło­ści, miło­sier­dzia, które wzy­wają do nawró­ce­nia: ja cię nie potę­piam; idź i od teraz nie grzesz wię­cej.
Obli­cze Boga to obli­cze ojca miło­sier­nego.
Bóg ma nie­skoń­czoną cier­pli­wość, rozu­mie nas, nie prze­staje nam prze­ba­czać, kiedy powra­camy do niego ze skru­szo­nym ser­cem.
W tych dniach czy­ta­łem książkę kar­dy­nała Kaspera, dobrego teo­loga, nt. miło­sier­dzia, ale ja nie robię reklamy książ­kom moich kar­dy­na­łów, ale tak dobrze mi ta lek­tura zro­biła, bo kard. Wal­ter Kasper mówi, że odczu­wa­nie miło­sier­dzia zmie­nia wszystko; to naj­lep­sze, co możemy odczuć, to zmie­nia świat. Tro­chę miło­sier­dzia zmie­nia świat, czyni go mniej zim­nym i bar­dziej spra­wie­dli­wym.
Pro­rok Iza­jasz mówi, że jeśli nawet byli­by­śmy czer­woni od grze­chu, to Bóg nas wybieli.
W 1992 r. do Buenos Aires przy­była Madonna z Fatimy i mie­li­śmy wielką mszę dla cho­rych, ja spo­wia­da­łem, na koniec już zbie­ra­łem się do wyj­ścia, kiedy pode­szła do mnie skromna star­sza kobieta ponad 80 lat, popa­trzy­łem, powie­dzia­łem: "bab­ciu (bo my mówimy bab­ciu do kobiet w jej wieku), chcesz się wyspo­wia­dać? Tak? Ale jeśli nie grze­szy­łaś? – Wszy­scy mamy grze­chy. A jak Pan ci nie wyba­czy? - Ależ Bóg wszystko prze­ba­cza, gdyby nie prze­ba­czał, świat prze­stałby ist­nieć."
Zdu­mia­łem się: „Stu­dio­wa­łaś Bab­ciu na Uni­wer­sy­te­cie Gre­go­riań­skim? Bo to mądrość i sedno teo­lo­gii”.
Nie zapo­mi­najmy: Bóg nie męczy się usta­wicz­nym prze­ba­cza­niem nam. To my raczej zmę­czymy się pro­sząc o wyba­cze­nie, ale On nie, bo jest miło­sier­nym, peł­nym miło­ści Ojcem.
I my też nauczmy się być miło­sierni z wszyst­kimi.
Pro­śmy o sta­wien­nic­two Batki Boskiej, która miała w ramio­nach Miło­sier­dzie zamie­nione w czło­wieka…
A teraz wszy­scy razem módlmy się: „Anioł Pań­ski Zwia­sto­wał Maryi”…

A po modli­twie: Ser­decz­nie pozdra­wiam wszyst­kich piel­grzy­mów. Obej­muję wszyst­kich wier­nych z Rzymu.
Moje pozdro­wie­nia idą do wszyst­kich z całych Włoch i całego świata i tych, któ­rzy łączą się z nami za pomocą środ­ków komunikacji.
Wybra­łem Imię Fran­ciszka i to wzmac­nia moje związki z tą zie­mią, z  któ­rej wywo­dzi się moja rodzina.
Ale Bóg wezwał nas byśmy byli czę­ścią nowej rodziny, Kościoła.
Dobrej nie­dzieli i smacz­nego obiadu!

Nie­dzielny obiad był wyjąt­kowo smaczny.

Z Rzymu Jacek Pałasiński
Studio Opinii

_________________________

Dzisiaj na Placu Św. Piotra w Rzymie w obecności 135 delegacji państwowych z całego świata oraz setek tysięcy pielgrzymów odbędzie się uroczysta inauguracja pontyfikatu papieża Franciszka.
Telewizyjna transmisja w Australii: TV Polonia, godz.19:20 (AET)