Przebierańcy

Miało być nowe otwar­cie, nowy Kaczyń­ski, nowy Hof­f­man i nowe PiS. Pomimo doświad­cze­nia i wieku nawet ja się jed­nak nabra­łem i uwie­rzy­łem, że PiS na serio bie­rze się za gospo­darkę, że ma jakiś lep­szy czy gor­szy, ale spójny pomysł na Pol­skę. Prze­śle­dzi­łem debatę eko­no­miczną Prawa i Spra­wie­dli­wo­ści, napi­sa­łem kilka komen­ta­rzy, udzie­li­łem paru wywia­dów poświę­co­nych temu wyda­rze­niu. I choć nie zosta­wi­łem suchej nitki na nie­od­po­wie­dzial­nych pomy­słach pre­zesa Kaczyń­skiego, rad byłem, że wresz­cie zaczy­namy roz­ma­wiać o waż­nych dla Pol­ski i Pola­ków tema­tach. Dotąd bowiem mię­li­śmy tylko jałową pole­mikę oraz roz­dra­py­wa­nie krwa­wych ran tra­ge­dii smo­leń­skiej. Teraz zapro­po­no­wano dys­ku­sję o eko­no­mii i gospo­darki… Zapro­po­no­wano, bo skoń­czyło się jak zwy­kle – pro­te­stami na cmen­ta­rzach oraz uliczną mani­fe­sta­cją. Moje zado­wo­le­nie było więc bez­pod­stawne i oka­zało się płonne…

W zasa­dzie nie wiem, czemu dałem się zmy­lić. Teraz mam do sie­bie pre­ten­sję, bo w poli­tyce funk­cjo­nuję prze­cież nie od wczo­raj. Nie­wielką pocie­chą jest fakt, że w ostat­niej kam­pa­nii pre­zy­denc­kiej podob­nemu oszu­stwu Jaro­sława Kaczyń­skiego ule­gły miliony, które dały sobie wmó­wić, że pre­zes to przy­jemny star­szy pan, szcze­rze zatro­skany losem kraju, potra­fiący mówić do rze­czy. Potem jed­nak miły sta­ru­szek, jak stwier­dził – odsta­wił tabletki – i oka­zało się, że jak zwy­kle prze­peł­niony jest gnie­wem i fru­stra­cją, a od roz­mów o gospo­darce woli insy­nu­acje o zama­chu i groźby, kto i jak powi­nien odpo­wia­dać za wydu­mane winy i zdrady.
Awan­tura przy oka­zji eks­hu­ma­cji zwłok Anny Walen­ty­no­wicz ponow­nie zdjęła więc maskę z twa­rzy pre­zesa i całego PiS-u. Tak, przy­znać należy, że w roli par­tii eks­perc­kiej jej dzia­ła­cze nie czują się dobrze. To wymaga bowiem wie­dzy, doświad­cze­nia, otwar­to­ści, dosko­na­le­nia warsz­tatu eko­no­micz­nego – sło­wem cięż­kiej pracy. Lepiej wyjść, pokrzy­czeć, rzu­cić parę oskar­żeń i mieć nadzieję, że w tym wszyst­kim ludzie się nie poła­pią. Tra­ge­dia smo­leń­ska to paliwo na lata, które dosko­nale przy­kryje braki w pro­gra­mie. Nie­ważne, że świa­tem tar­gają klę­ski, a Europą kry­zysy. Nie­ważne, że w Pol­sce odczu­wamy silne spo­wol­nie­nie. Wszak, gdyby przy­pad­kiem PiS doszedłby do wła­dzy, to pod­jąłby temat do roz­li­czeń, i tyle. To zawsze zna­ko­mi­cie przy­krywa indo­len­cję i brak kom­pe­ten­cji. Resztę zała­twi­łaby IV Rzecz­po­spo­lita. Komu by się nie podo­bało, to mógłby odpo­cząć na wię­zien­nej pry­czy na koszt pra­wego i spra­wie­dli­wego państwa.
Sobotni marsz w War­sza­wie poka­zał Kaczyń­skiego, jakiego wszy­scy się boimy – awan­tur­ni­czego, podejrz­li­wego, wolą­cego anty­rzą­dowe kru­cjaty od cięż­kiej pracy, ale przede wszyst­kim nie­bez­piecz­nego. Sam Kaczyń­ski czuje się w tej skó­rze bar­dzo dobrze, nawet jeśli musi się upo­ko­rzyć przed mocą Ojca Dyrek­tora, nawet jeśli staje się tylko jedy­nie akto­rem w teatrze Tade­usza Rydzyka.
Mimo wszystko, nie lek­ce­wa­żył­bym mrocz­nych sił, które drze­mią w pre­ze­sie PiS i jego umie­jęt­no­ści znie­kształ­ca­nia rze­czy­wi­sto­ści. Już raz udało mu się wmó­wić Pola­kom, że wystar­czy ludzi przy­ci­snąć, postra­szyć służ­bami i pod­słu­chami, by było lepiej. Wyszło co wyszło, wciąż o tym pamię­tamy. Tak mrocz­nych sił, jakie wyzwo­lił Kaczyń­ski, Pol­ska nie widziała od wielu lat. Na nie­na­wi­ści i braku zaufa­nia – dobro­bytu i bez­pie­czeń­stwa się nie zbu­duje, ale wła­dzę można spró­bo­wać wyrwać, mamiąc jed­nych popu­li­stycz­nymi obiet­ni­cami, a dru­gich stra­sząc poten­cjal­nymi groź­bami. Dla­tego nie powin­ni­śmy spo­koje prze­cho­dzić obok takich wyda­rzeń, jak te mar­sze z soboty. Nie­je­den już bowiem kraj w swo­jej histo­rii z drogi demo­kra­cji popadł na długo w otchłań bru­tal­nych waśni, pod­sy­ca­nych rewanżyzmem.
Tłum ludzi skan­du­ją­cych groźby i doma­ga­ją­cych się kary za wyima­gi­no­wane krzywdy, to żywioł pre­zesa. Nie ma już więc co pochy­lać się nad pro­gra­mem gospo­dar­czym PiS-u – to pułapka, na którą dali­śmy się znowu nabrać.  Kry­zys, infla­cja, dług publiczny to słowa dla Kaczyń­skiego nic nie­zna­czące. Dla wyznaw­ców reli­gii smo­leń­skiej bowiem przy­ziemna rze­czy­wi­stość pol­skiej rodziny to wręcz prze­szkoda, gdyż odwraca uwagę od istoty rze­czy, czyli ści­ga­nia układu, zama­chow­ców, spi­sku, zdraj­ców, czy czego tam jeszcze.
Ostat­nio na szczę­ście z tru­dem budo­wana wia­ry­god­ność PiS roz­biła się o non­sen­sowne hasła niemiecko-rosyjskiego kon­do­mi­nium, eks­ter­mi­na­cji narodu, wyzwo­le­nia spod dyk­ta­tury i inne, które wpra­wiły nas w osłu­pie­nie i kon­ster­na­cję. Zapewne PiS spró­buje obec­nie wra­że­nie z cmen­tar­nych pro­te­stów, czy nawet z mar­szu trzech budzi­ków nieco przy­kryć jaki­miś powierz­chow­nymi ruchami, ale nie oszu­kujmy się. Uda­wa­nie eks­per­tów to dla PiS-u zwy­kła, źle spa­so­wana i przez to nie­wy­godna maska. Nie dajmy się więc ponow­nie nabrać, jak już wiele razy, przebierańcom.

Adam Szejnfeld
Studio Opinii
________________________
Adam Szejnfeld - prawnik, polityk PO, poseł na Sejm  III, IV, V, VI i VII kadencji, w latach 2007–2009 wiceminister gospodarki.W latach 80. był działaczem społecznym i związkowym – członkiem legalnej i podziemnej "Solidarności". W czasie stanu wojennego został internowany w więzieniach we Wronkach i w Gębarzewie. Później był współorganizatorem Komitetów Obywatelskich.