Sprawa Domu Millennium w Melbourne i jej szerszy kontekst

W niedzielę, 10 lutego uczestniczyłem w publicznym spotkaniu na temat przyszłości Domu Millenium ulokowanego w dzielnicy Seddon/Footscray. Spotkanie z Polonią melbourneńską zorganizował zarząd Australijskiego Wielokulturowego Biura Usług Społecznych (AMCS - Australian Multicultural Community Services).  Organizacja ta, znana wcześniej jako APCS (Australian-Polish Community Services) lub Australijsko-Polskie Biuro Usług Społecznych - APBUS, jest praktycznie agencją rządową utrzymującą się z grantów i zasobów federalnego programu Aged Care.  AMCS w ub. roku przejął konta oraz otrzymał akt własności (tzw. title) posiadłości Stowarzyszenia Polaków w Kingsville i Koła Pań (SPwKiKP), w drodze bezpłatnego transferu tego mienia do AMCS. Najistotniejszym elementem tego mienia była posiadłość Domu Millennium.

Oceniam, że na spotkanie przybyło ok. 30 osób - czyli niewiele - bo kilkanaście z nich jest powiązanych z AMCS - a więc nowym właścicielem Domu Millennium. Tzw. zorganizowana Polonia w Melbourne najwyraźniej uznała, że będzie to musztarda po obiedzie (czyli strata czasu), bo renowację  jaką nowy właściciel zaaplikuje podupadłemu Domowi Millennium będzie mogła faktycznie ocenić dopiero za kilka lat.

 

Iwona Pruszyńska dla Rzeczpospolitej: Jak działają sędziowie pokoju?

Kilka dni  temu gościem programu Tomasza Pietrygi #RZECZoPRAWIE, nadawanego cyklicznie na kanale Rzeczpospolita TV  była Iwona Pruszyńska, prawnik z Sydney  a także nasza koleżanka  ze Stowarzyszenia Bumerang Polski i autorka wielu publikacji  naszego portalu.  Tym razem w programie internetowym prestiżowej gazety Rzeczpospolita mówiła o systemie prawnym w Australii i o instytucji  JP czyli sędziach pokoju, która powszechna jest w Australii, a której wprowadzenie  zapowiada rząd w Polsce.

Iwona Pruszyńska mówiła w programie o skomplikowanej strukturze sądownictwa w Australii m.in. wyjaśniała jej dualizm (sądy federalne i stanowe działające niezależnie) . wyjaśniała  jaką role pełnią tzw. sędziowie pokoju.

Referendum w Szwajcarii, Polsce i Francji. Porównanie

Referendum to podstawowa, kształtowana przez stulecia instytucja demokracji bezpośredniej, umożliwiająca obywatelom decydowanie o sprawach publicznych. Instrument ten największe zastosowanie znajduje w Szwajcarii, która uważana jest za kolebkę demokracji bezpośredniej. Ideą referendum jest założenie, że jego wynik powinien stanowić wiążącą dla władz wypowiedź społeczną, rodzącą skutki prawne w temacie, którego dotyczy głosowanie. Rządzący – oprócz Szwajcarii – sięgają do referendum, szukając w społeczeństwie potwierdzenia dla swojej polityki.

To skuteczne narzędzie współdecydowania społeczeństwa w sprawach ważnych dla państwa nie zyskuje jednak szerszej popularności w ośrodkach decyzyjnych we współczesnych demokracjach parlamentarnych. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta: społeczeństwo może zawsze zadecydować inaczej niż tzw. władza (przykład Brexitu) i wtedy rządzący mają kłopot.

Sen w Prima Aprilis

Zadzwoniła Zuzanna ze Słowacji z pytaniem, co ma na siebie włożyć na inaugurację i czy przyjadę. - Kurcze, a bo ja wiem?! - Pomyślałam, ale mówię dyplomatycznie: - Najlepiej jakąś elegancką garsonkę w ciemnym kolorze, jesteś młoda, urodziwa, we wszystkim ci do twarzy. Co do przyjazdu, to jak się u siebie wyrobię, to przyjadę, postaram się.

Od rana mam urwanie głowy. Zadzwonili z Moskwy w sprawie uroczystości na Westerplatte. Kreml chce, by Putin siedział obok Merkel, bo mają jakieś sprawy do omówienia. 
A że w Moskwie inny czas, a u nas poprzestawiane zegarki na czas letni, wywalili mnie świtkiem tym telefonem z łóżka. Nie do końca rozbudzona warknęłam, że mają pięć miesięcy na pogaduchy, ale pomyślę. Poza tym wczoraj widziałam się z Angelą w Berlinie, gdy zwiedzałam Muzeum Techniki i nic mi nie mówiła. Skąd oni, u diabła, mają numer mojej prywatnej komórki?! 

Dr Piątkowski: Gdyby nie PRL, nie byłoby polskiego kapitalizmu

 Dr Marcin Piątkowski podczas konferencji
"W poszukiwaniu lepszego świata . Ekonomia i polityka"
 na Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie
Fot. A.Grycuk (Wikimedia Commons - cc)

Rozwój gospodarczy w Polsce sabotowały elity postszlacheckie. Strukturę społeczną wyrównał dopiero PRL. Gdyby nie PRL, nie byłoby polskiego kapitalizmu – twierdzi dr Marcin Piątkowski, ekonomista, pracujący obecnie w Pekinie, w rozmowie z Sebastianem Stodolakiem dla portalu Obserwator Finansowy.pl.

Sebastian Stodolak : Prezentuje Pan hipotezę, że gdyby Polska po wojnie była kapitalistyczna, to niekoniecznie osiągnęłaby sukces. Czy dobrze rozumiem?

Dr Marcin Piątkowski: Często bezwiednie zakłada się, że gdyby po 1945 r. Polska nie dostała się w sferę wpływu ZSRR, to jako kraj kapitalistyczny rozwinęłaby się jak nigdy dotąd. Sądzę jednak, że sukces takiej alternatywnej Polski wcale nie byłby pewny, z tych samych powodów dla których nasza gospodarka nie potrafiła dogonić Zachodu przez 500 lat wcześniej. Głównym hamulcem rozwoju był oligarchiczny system społeczno-gospodarczy, który służył tylko wąskim elitom i blokował rozwój większości społeczeństwa. Taka szkodliwa struktura społeczna byłaby najprawdopodobniej odtworzona po 1945 r, tak jak ją odtworzono po 1918 r. Dopiero PRL dokonał społecznej rewolucji, wyeliminował stare, oligarchiczne i często jeszcze feudalne elity i po raz pierwszy w historii stworzył społeczeństwo inkluzywne, dając wszystkim, szczególnie tym najsłabszym, szanse na rozwój.