polish internet magazine in australia

Sponsors

NEWS: POLSKA: W związku z konfliktem na Ukrainie Ministerstwo Obrony Narodowej intensyfikuje przygotowania do planowanych manewrów wojskowych. Pod kierownictwem ministra Władysława Kosiniaka-Kamysza, rząd planuje podwojenie liczebności rezerwistów oraz wzmocnienie Wojsk Obrony Terytorialnej. Do odbycia ćwiczeń wojskowych w tym roku zostanie wezwanych do 200 tys. osób. Powołania mogą się spodziewać m.in. lekarze, kucharze, tłumacze, informatycy. Ćwiczenia potrwają do 3 miesięcy. Za odmowę wstwienia sie grozi kara 3 lat więzienia. Tymczasem z sondażu IBRiS przeprowadzonego na zlecenie „Rzeczpospolitej” wynika, że 74,8 proc. badanych nie chce, aby na Ukrainę zostali wysłani żołnierze polscy oraz z krajów NATO. Za takim rozwiązaniem jest tylko 10,2 proc. pytanych, a 15 proc. nie ma zdania. * * * AUSTRALIA: W Canberze doszło do spotkania australijskiej minister spraw zagranicznych Penny Wong z jej chińskim odpowiednikiem, Wang Yi. To pierwsze od kilku lat spotkanie przedstawicieli wysokiego szczebla Chin i Australii na kontynencie australijskim. Poprzednie miało miejsce w 2017 roku, kiedy to odbyło się spotkanie ówczesnych premierów obu państw: Li Keqianga (Chiny) oraz Malcolma Turnbulla (Australia).W listopadzie ubiegłego roku w Pekinie spotkał się premier Australii Anthony Albanese oraz prezydent Chin Xi Jinping. Wtedy Xi mówił, że kraje znajdują się w „nowym punkcie wyjścia” po latach bilateralnej dyplomatycznej posuchy. * * * SWIAT: Jeśli Ukraina otrzyma myśliwce F-16, nie zmieni to sytuacji na polu bitwy, Rosja zniszczy je tak samo jak inne samoloty i czołgi, powiedział Władimir Putin; Według raportu rosyjskiego Ministerstwa Obrony, ukraińskie wojska straciły w ciągu dnia łącznie do 680 osób we wszystkich kierunkach. * Trwają ostre protesty rolników w Brukseli: setki traktorów na ulicach miasta, obornik i siano wyrzucane są na drogi. Policja użyła gazu łzawiącego i armatek wodnych.
POLONIA INFO: Grzybobranie z Polską Szkołą w Randwick - Daly's Camping Area, Dalys Rd, Belnglo NSW, 7.04, godz. 10:00

czwartek, 5 stycznia 2012

Na Górę Kosciuszki szlakiem Strzeleckiego - rozmowa z Oscarem Kantorem (2)

Już za pięć tygodni miłośników gór czeka kilka  turystyczno-sportowych wydarzeń zwiazanych ze zdobywaniem Góry Kościuszki : Strzelecki Hike, Kościuszko Run, Strzelecki Walk a także w ostatniej chwili dodany  Kościuszko Ride (rowerowy wjazd na szczyt). Wszystko to organizowane wspólnie przez Strzelecki Hiking Club i Strzelecki Heritage Inc. 
Wyprawa Strzelecki Hike odbędzie się od 10 do 12 lutego , a trzy pozostałe w niedzielę 12 lutego. Tego dnia wszyscy uczestnicy poszczególnych tras spotkają się razem na szczycie Góry Kościuszki.
O przygotowaniach trzydniowej wyprawy Strzelecki Hike z jej organizatorem Oskarem Kantorem rozmawia Krzysztof Bajkowski. 

Oto druga część wywiadu.


Krzysztof Bajkowski: Jakie są koszta takiej wyprawy?

Oscar Kantor: Bardzo małe. Myślę, że jakieś $300, generalnie trzeba mieć pieniądze na transport do Geehi, nasz klub organizuje autobus z Sydney, więc jeżeli ktoś jest zainteresowany, prosimy o kontakt, przy 20 osobach cena przejazdu tam i z powrotem może być w granicach $100.
Potrzeba mieć ze sobą też trochę jedzenia oraz pieniądze na nocleg w Jindabyne (2 noce - w lecie ceny są niskie, w granicach $40-$60 za noc), więc wydaje mi się, że to są bardzo małe koszta. Natomiast  w niedziele wieczorem urządzamy mała imprezkę w Jindabyne, więc zabierzcie extra kasę na piwko.

Jakie niebezpieczeństwa czyhają w niemal dziewiczym tereni trasy Strzeleckiego?

Na każdej wyprawie górskiej są jakieś niebezpieczeństwa, zawsze jest ryzyko, ale jak ludzie są przygotowani i przede wszystkim myślą i nie panikują to wszędzie jest bezpiecznie.
Trzeba sobie zdać sprawę, że wkraczamy na nie swój teren, wkraczamy można powiedzieć, że do cudzego domu. Więc respekt i szacunek do natury to podstawa sukcesu.
Czy należy się bać? Chyba tak. Bo nie boją się tylko dzieci i głupi. Jednak też nie należy się bać za dużo, bo zbyt duży poziom adrenaliny u człowieka, nieraz paraliżuje jego ruchy albo sprawia, że człowiek podejmuje mylne decyzje.
Nie będę ukrywał, że na naszej trasie aż roi się od śmiertelnie trujących węży Brown Snakes, ale szczerze mówiąc, więcej ich znalazłem w swoim życiu przy publicznych drogach a niżeli w dzikich strefach Hannels Spur.
Po drugie, grupa ludzi idąc, bardzo hałasuje, co w dużej mierze odstrasza węże, które poprostu uciekają gdzie pieprz rośnie. Jednak należy uważać, gdzie się stąpa, bo może nie natrafisz na węża ale wpadniesz do ukrytej dziury pokrytej mchem.
Podsumowując: rozwaga i możliwość współpracy z grupą to dwa warunki, jakie każdy musi spełnić podczas naszej wyprawy.


Co należy zabrać na taką wyprawę?

No przede wszystkim dobry humor i rozsądek.
A tak bardziej dokładnie, to każdy powinien mieć swój namiot, im lżejszy tym lepszy, "każdy kilogram na Twoich plecach waży", śpiwór, dobre wygodne buty - najlepiej buty górskie.
W górach pogoda zmienna jest jak kobieta, wiec należy być przygotowanym na 4 pory roku w ciągu dnia. (bez obrazy dla wspaniałych kobiet)
Przez większą część wspinaczki, będzie ciepło, wieczorem temperatura spadnie nieznacznie (na tyle, że będzie można spać pod gołym niebem). Przy pogodzie deszczowej, może być jednak naprawdę zimno a po wyjściu z linii lasu (drugi dzień) mogą zacząć wiać silne górskie wiatry. Przygotuj się nawet na śnieg. Pamiętaj że góry są nieobliczalne.
Kurtka odporna na deszcz i wiatr to podstawa. Nie ubieraj się jednak za ciepło. Używaj metody ubierania na cebule. Miej przy sobie tyle ubrania ile potrzebujesz. To nie jest pokaz mody! Koniecznie kapelusz, lub czapka, krem przeciw słoneczny, spray na komary (dobrym sposobem na odstraszenie komarów jest nasmarować się tłuszczem wielbłąda...ale ta metoda nie jest za bardzo praktyczna...troszkę śmierdzi).
Należy też zabrać trochę jedzenia, jednak nie za dużo.
Pamiętaj, że nic nie możesz wyrzucić albo dokupić podczas naszej wyprawy. Na całej trasie nie ma koszy ani sklepów z jedzeniem. Zasada jest jedna - zabieram to co potrzebuję. Należy sobie zrobić plan menu na 3 dni. Ustawiając menu, używaj wysokokalorycznych produktów np. ser, suszone ryby, salami, suszone pestki owoców, chleb wysokokaloryczny itp.
Dodatkowo możesz zabrać ze sobą, np. mapę topograficzna terenu Kosciuszko National Park – część zachodnia, możesz mieć przy sobie kompas, apteczkę, aparat fotograficzny, naczynie do jedzenia np. menażka, nie zabieraj laptopa, IPoda czy książek!
Wybieramy się na spektakl gdzie już wszystko jest gotowe... Stronicami naszych książek będą piękne kwiaty, krzewy i drzewa, naszymi Ipodami będą ćwierkające ptaki a TV na dobranoc - to najbardziej gwiaździste niebo jakie kiedykolwiek widziałem na oczy.
Więcej informacji oraz listę produktów potrzebnych na wyprawę znajdziesz na naszej stronie internetowej www.strzeleckiclub.com/endofsummer/hike.html

A jak wygląda sprawa komunikacji, podejrzewam, że telefony komórkowe nie działają?

Niestety przez większą część trasy jesteśmy odcięci od cywilizacji, i nie będziemy mieli połączenia komórkowego.
Jest parę miejsc gdzie jest sygnał, np. w okolicach Byatts Camp, Mt Towsend czy Mt Kosciuszko. Najlepszym operatorem sieci komórkowej w tej części kraju jest Telstra NextG.
Na trasie będziemy używać radia CB w celu komunikacji prowadzącego z tzw. ogonem.
W miejscu gdzie zaczynamy czyli w Geehi,  nie ma zasiegu, więc jeżeli ktoś chce się z nami wybrać, proszę o wcześniejszy kontakt na email: [email protected]


Czy próbowaliście już tą trasę w zimie?
Tu muszę się pochwalić, że tak, i to z powodzeniem. Była to pierwsza zimowa wyprawa w historii gór śnieżnych, szlakiem Strzeleckiego, ukończona sukcesem (według informacji Klubu Górskiego z Geehi).

I jak to wyglądało, czy było trudniej niż w lecie?
Zdecydowanie trudniej ale przynajmniej nie mieliśmy problemu z wodą... Wokół mieliśmy tony śniegu. Ha, ha.
Pamiętam taką śmieszną sytuację kiedy pod koniec naszej wyprawy, zauważyliśmy dziwne wentylatory, wystające ze śniegu, gdzieś w okolicach Rawson Pass, jak się okazało po analizie z mapą topograficzną i kompasem, staliśmy na 3 metrowym dachu toalet w Rawson Pass. Tyle było wokół nas śniegu.
Na pozór każdemu może wydawać się, że wystarczy go tyko przetopić i będzie woda. Nic bardziej złudnego. Śnieg to nie tylko woda ale również dużo powietrza, więcej niż wody, przez co proces topnienia jest bardzo żmudny. Na jeden litr przetopionej wody potrzeba około 10kg śniegu.
Mieszkańcy Syberii, używają rozgrzanej blachy na ognisku na która wkładają śnieg, roztopiony śnieg spływa do naczynia i tak otrzymują wodę.
My używamy trochę bardziej zaawansowanej techniki i śnieg podgrzewamy przy pomocy kuchenek spirytusowych.
Oprócz śmiesznych przygód, przytrafiła się nam też przygoda niemiła. Otóż, kiedy schodziliśmy już ze szczytu Kościuszki, rozpętała się straszliwa burza śniegowa, zaczęło grzmieć i bić piorunami.
Znajdowaliśmy się na otwartej przestrzeni, można powiedzieć, że na czubku lodowca.
Zaczął wiać straszliwie mocny wiatr, nie dało się ustać na nogach, jedynym ratunkiem dla nas było wykopanie  głębokiej dziury i schowanie się do niej. Szczyt Kościuszki zawsze jest wystawiony na silne wiatry, przez co śnieg jest twardy jak na lodowcu, nie łatwo jest kopać w lodzie, mieliśmy jednak łopatę śniegową i po 10 minutach już siedzieliśmy w schronieniu.
W swoim życiu przeżyłem już nie jedno i próbowałem siebie w wielu ekstremalnych sytuacjach, ale muszę przyznać, że zimowa sytuacja ze szczytu do przyjemnych nie należała.
Aby odizolować się od uderzenia pioruna i ewentualnego porażenia, owinęliśmy się namiotami i kocami. Po 2 godzinach, pogoda trochę się zmieniła, zmienia się na tyle, ze mogliśmy się ewakuować do górskiej chatki Seamans Hut.
W 1928 roku zginęło dwóch narciarzy w tych okolicach i dlatego rok później wybudowano chatkę aby chronić innych turystów szukających schronienia w pobliżu Góry Kościuszki.
Chatka działa do dzisiaj. Tym razem chatka pomogła nam.
W środku możesz znaleźć ciepły kąt do spania, piec, drzewo na rozpałkę, nawet trochę jedzenia.
Jak działa chatka? Przez większy okres roku jest obsługiwana przez strażników Parku Narodowego , oprócz zimy (bo nie ma dojazdu).
Zasada wszystkich chatek w Australii jest jedna - „pomogłeś sobie, pomóż i zostaw innym”.
Jeżeli czegoś nie potrzebujesz to zostaw w chatce.
np. zapałki, świeczki, zupy w proszku, woda butelkowana, papier toaletowy, jedzenie w puszkach,
zostaw te rzeczy, które się szybko nie zepsują i nie stracą ważności a wręcz przeciwnie pomogą potrzebującym!
Ale pamiętaj, nie zostawiaj śmieci!

Oscar, to chyba najważniejsze pytanie. Co z wodą, ile wody powinni zabrać uczestnicy na trasę?

Myślę, że 3 litry wody na dzień na osobę to minimum, osobiście proponuję mieć przy sobie 4l wody na początku wyprawy. UWAGA! Na odcinku z Geehi do Moiras Flat nie ma wody!!!
W górach bez jedzenia człowiek wytrzyma parę dobrych dni, nawet kilkanaście, ale bez wody tylko parę.. więc woda to podstawa i niech nikt tego nie ignoruje.
Na pierwszy dzień mamy zaplanowany 7 kilometrowy marsz, brzmi jak bułka z masłem, ale zarośla, krzewy, powalone drzewa i bardzo strome podejście-ok.1000m w różnicach poziomów, sprawią to, że dotrzemy dopiero pod wieczór albo na drugi dzień rano do miejsca gdzie będzie nasz pierwszy camping do Moiras Flat.
Dopiero w tym miejscu jest woda (górski strumień-świetna pitna wodna-nadaje się do picia bez przegotowania) gdzie będziemy mogli napełnić nasze zbiorniki i kontynuować naszą wyprawę.
Proponuję aby każdy miał zbiorniki na wodę - przynajmniej na 4 litry.
Jest wiele sposobów na zbieranie wody, niektóre pokażemy, jednym z nich jest zbieranie rosy z drzew i trawy, można nazbierać nawet parę dobrych litrów, ale takie sposoby wykorzystuje się tylko w ekstremalnych sytuacjach a my nie chcemy używać takich sposobów na co dzień.
Więc niech każdy ma przy sobie wodę i co najważniejsze, nie myśl tak: "Co tam, jak mi braknie wody... pożyczę od kogoś..." owszem, na pewno dostaniesz pomoc i ktoś Ci zaoferuje wodę, ale lepiej być samodzielnym i pracować w grupie a nie wykorzystywać grupę...
Bo tak pracuje nasz klub – w grupie!


Czy to wyjście szlakiem Edmunda Strzeleckiego będzie odbywać się regularnie co roku?

Tak, takie jest zamierzenie klubu i organizatorów Kosciuszko Run.
Co roku chcemy urządzać 3 dniową imprezę pod hasłem: "Zakończenie lata na Górze Kościuszki".
W przyszłości chcemy w porozumieniu z władzami Parku Narodowego Kosciuszko, oznakować i przygotować do częstszej eksploracji cały szlak Strzeleckiego.
Naszym marzeniem jest aby ten szlak został naniesiony na mapy topograficzne. Może kiedyś uda nam się postawić w jakimś miejscu na szlaku, symboliczną historyczną tabliczkę, ze zdjęciem Strzeleckiego i krótką historią zdobycia góry. Kto wie?
Zamontowanie czegokolwiek w australijskich Parkach Narodowych graniczy z cudem, ale wierzę, że australijskie i polonijne organizacje, zajmujące się promowaniem imienia Kościuszki i Strzeleckiego pomogą nam w zrealizowaniu tego planu.


I jeszcze jedno pytanie: skąd czerpaliście wiedzę i kto Wam pomagał przy odtworzeniu szlaku Strzeleckiego?

Wiele osób było zaangażowanych w całej sprawie, począwszy, proszę się nie śmiać...od samego Jamesa Macarthura, towarzysza Pawła Strzeleckiego, podczas wyprawy na Górę Kościuszki w 1840r.
Na podstawie jego notatek, wielu sławnych pisarzy opierało swoje teorie na temat zdobycia najwyższego szczytu w Australii. Jednym z nich jest Lech Paszkowski, który moim zdaniem, ale i nie tylko moim, posiada największą wiedzę na temat Strzeleckiego. Kiedyś udało nam się namówić Pana Paszkowskiego na krótką rozmowę dająca nam  wiele cennych wskazówek.
Nie będę ukrywał też, że  Janusz Rygielski, który sam przeszedł tą trasą, dał nam najwięcej informacji logistycznych dot. całej trasy.
Muszę  również wspomnieć tu o naszym początku, kiedy to Ernestyna Skurjat-Kozek zaaranżowała pierwszą wyprawę na Górę Kościuszki, trasą Strzeleckiego, w której uczestniczyłem wraz z grupą Amerykanów i świetnym traperem Mariuszem Krzyżelewskim. Takie były nasze początki.

Oscar, dziękuje Ci za rozmowę, życzę powodzenia na trasie i do zobaczenia na szczycie Mt Kosciuszko.

Dzięki i do zobaczenia.

Z Oscarem Kantorem rozmawiał Krzysztof Bajkowski

Szczegóły dotyczące imprezy na stronie: END OF SUMMER ON MT KOSCIUSZKO

Bumerang Polski jest patronem medialnym imprezy.

środa, 4 stycznia 2012

Moja Emigracja - otwarty konkurs literacki

Konkurs Literacki
Moja Emigracja

Favoryta, platforma internetowa poświęcona publikowaniu we własnym
zakresie (self-publishing), wraz z honorowymi patronami, ogłasza Konkurs
Literacki na temat “Moja Emigracja”.

CEL KONKURSU
Celem konkursu jest wzmacnianie integracji społeczności polonijnej.  
Konkurs ma zasięg ogólnoaustralijski i jest otwarty dla wszystkich
w Australii poprzez rozwijanie zainteresowania wzajemną relacją
pomiędzy twórczością literacką i autentycznym międzykulturowym
doświadczeniem wspólnym dla całego środowiska.

WARUNKI UCZESTNICTWA
Konkurs jest otwarty dla uczestników, którzy są polskimi emigrantami, pod warunkiem ukończenia
przez nich 18 lat.
Szczególnie zachęcamy do udziału w konkursie osoby, które jeszcze nigdy
nie opublikowały swoich prac.

DOZWOLONE JEST ZGŁOSZENIE TYLKO JEDNEGO UTWORU PRZEZ

UCZESTNIKA KONKURSU.

Utwory muszą być składane wyłącznie w postaci cyfrowej, w formacie
Microsoft Word .DOC lub .DOCX i przesłane na oba następujące adresy

TERMIN ZGŁASZANIA UTWORÓW

Konkurs trwa od poniedziałku, 30 stycznia 2012r.
Zgłaszane dzieła muszą być złożone do poniedziałku, 27 lutego 2012r.
Z uwagi na prawdopodobieństwo spłynięcia dużej ilości zgłoszeń tuż
przed zamknięciem konkursu, zachęcamy do nadsyłania prac
w odpowiednio wcześniejszym terminie.

WYMAGANA DOTYCZĄCE ZAWARTOŚCI


Składane utwory literackie muszą odzwierciedlać (bezpośrednio lub
pośrednio) emigracyjne doświadczenia uczestników konkursu.
Akceptowane będą wszystkie formy poetyckie, oraz wszystkie krótkie
formy prozatorskie (np. esej, opowiadanie, wspomnienia, dzienniki,
pamiętniki), bądż formy eksperymentalne.
Zgłoszone utwory mogą być tekstami w języku polskim, angielskim,
lub kombinacjami.
Utwory muszą spełniać warunki określone przepisami prawa i nie
mogą zawierać następujących treści: pornograficznych, propagujących
nienawiść i przemoc, szokujących, kradzionych, naruszających dobro osób
trzecich, naruszających prawo do wizerunku osób trzecich, oraz nie mogą
promować żadnej firmy, organizacji, partii politycznej lub grupy interesu.
Wszystkie zgłoszenia muszą być oryginalnymi dziełami.

Zgłoszone prace konkursowe będą oceniane poprzez kryteria
kreatywności w ujęciu tematyki emigracyjnej, wartości literackiej,
i czystości głosu w wyrażaniu własnej prawdy.
SELEKCJA PRAC
Po sprawdzeniu czy zgłoszenia odpowiadają wymaganiom ujętym
w Regulaminie, organizator i członkowie jury wybiorą finalistów.
Pełna lista finalistów zostanie ogłoszona w poniedziałek,
12 marca 2012r. i opublikowana na stronie favoryta.com.
Finaliści wyłonieni w pierwszym etapie selekcji zostaną dodatkowo
poproszeni o dostarczenie krótkiej noty biograficznej (do 100 słów).
Zwycięzca konkursu oraz dwa wyróżnienia zostaną ogłoszeni
w poniedziałek, 26 marca 2012r., na stronie favoryta.com.
Organizator skontaktuje się z nagrodzonymi osobami poprzez e-mail
i skieruje do nich prośbę o dostarczenie dodatkowych informacji.
JURY
Do jury zostały zaproszone znane osobistości polonijnego życia
kulturalnego w Australii, pisarze, publicyści i akademicy.
Pełna lista członków jury zostanie opublikowana na naszej stronie
(favoryta.com) w póżniejszym terminie.
NAGRODY I WYRÓŻNIENIA
Nagroda Główna
Zostanie wybrany jeden zwycięzca konkursu. Autor zwycięskiego utworu
otrzyma prawo do wydania na koszt organizatora konkursu, swoich
utworów w formie własnego tomiku i będzie wymieniony na stronie
internetowej Favoryta (favoryta.com)
Dodatkowo, zwycięski utwór otrzyma zaszczytne miejsce w wydaniu
książkowym prac konkursowych, które znajdą się w finale konkursu.
Wyróżnienia
Zostaną przyznane dwa wyróżnienia: jedno dla poezji, i jedno dla prozy.
Autorzy wyróżnionych prac otrzymają książkę zawierającą kolekcję
utworów, które znalazły się w finale konkursu. Wyróżnione prace
otrzymają zaszczytne miejsce w tej publikacji.
Finaliści
Prace wszystkich finalistów zostaną opublikowane w książce, której
egzemplarze zostaną przekazane m.in do Biblioteki Narodowej w Australii
oraz do Muzeum Emigracji w Gdyni.
PRAWO WŁASNOŚCI I PRAWO WYKORZYSTANIA PROJEKTU
Prawa autorskie wszystkich złożonych utworów powinny pozostać
własnością twórców uczestniczących w konkursie.
Organizator konkursu zachowuje prawo do wykorzystania dowolnego
utworu w dowolnych publikacjach będących rezultatem konkursu.
PYTANIA
Wszelkie pytania dotyczące konkursu należy kierować na adres e-mail

KRYTERIA OCENY

wtorek, 3 stycznia 2012

Morska pasja życia - rozmowa z Anną i Grzegorzem Haremzami (2)

Mieszkające w Sydney polskie małżeństwo, Anna i Grzegorz Haremzowie realizuje przygodę życia, o której marzy nie jeden globtroter czy żeglarz – rejs jachtem dookoła świata. Anna jest grafikiem i malarką, Grzegorz* - fotografem. Oboje łączą pasję podróżowania z życiem zawodowym. Pływanie jachtem po morzach i oceanach to myśl, która od najmłodszych lat zaprzątała głowę Grzegorzowi. W kilkutygodniowej przerwie ponad 5-cio letniego rejsu oboje małżonkowie odpoczywają w Sydney. W przeddzień powrotu do Europy, gdzie czeka  ich pływający dom – jacht La Boheme, z Anną i Grzegorzem Haremzami rozmawiał Krzysztof Bajkowski.

Druga część rozmowy.

Krzysztof Bajkowski: Jak wygląda zwykły dzień na pokładzie jachtu w takim rejsie – na środku oceanu, przy sztormowej pogodzie.

Anna Haremza: Z chwilą otrzymania prognozy mówiącej o sztormie przygotowuję jedzenie , porcjuję i zamrażam, żeby później nic nie gotować,bo przy sztormowej pogodzie wszelkie gotowanie włącznie z wodą na herbatę jest niebezpieczne. Tak więc cały jacht w takiej sytuacji jest zamknięty, a my w kokpicie, przypięci pasami, wszystko jest pochowane, zapięte, przyczepione aby nic nie było luźno. Żagle sztormowe są zawsze na pokładzie gotowe do postawienia. Prowadzimy jacht z najwieksza ostrożnoscia starając się nie popełniac pomyłek.
Grzegorz Haremza: Jest to rutyna wynikajaca z doswiadczenia.  W warunkach sztormowych ta rutyna jest niesamowicie zaostrzona  i jest to tak jakby się prowadziło działania wojskowe. Nie ma możliwości absolutnie popełnienia jakiegokolwiek błędu, bo popełnienie jakieś pomyłki może spowodować uszkodzenie lub zatopienie jachtu czy zranienie człowieka na pokładzie.  Są więc opracowane sposoby poruszania się po jachcie, ubierania się i każdy członek załogi, który z nami jest, jest dokładnie poinstruowany.
W najgorszych sztormach w tej podróży dookoła świata byliśmy tylko we dwójkę, więc było to trochę uproszczone, bo oboje doskonale wiemy jak w takich warunkach się zachowywać. Dowcip polega na tym, aby nie działy się rzeczy przypadkowe, ani rzeczy które nie chcemy żeby się działy. Przede wszystkim dbamy o własne bezpieczeństwo, bezpieczeństwo nawigacji i integralność jachtu. Bo to jest nasz cały świat. Jeśli on zniknie i my możemy zniknąć wraz z nim. Jest to niewiarygodnie skomplikowany system zachowań od technik sztormowania, analizy pogody, gotowania, sprzątania i spania . Zmieniamy się co 4 godziny. Każdy z nas jest na wachcie po 4 godziny.

K.B.: Z waszej opowieści wynika, że zabieracie też inne osoby na pokład.
G.H.: Tak, są to nasi przyjaciele i zarazem doświadczeni żeglarze. Wspomniany wcześniej Benek Rodanski, Jurek Rakowicz (kapitan żaglowca Pogoria) i wielu innych. Nasz jacht ma  dwie osobne kabiny dwuosobowe, tak więc śmiało dwie osoby dodatkowo można zabrać. Zabieramy też miłośników żeglarstwa ale tylko z dużym zdrowym rozsadkiem, odpornością psychiczną i dużym poczuciem humoru, niekoniecznie zaś z dużą wiedzą żeglarską. Te cechy są niewiarygodnie potrzebne. Osoba mająca mniejsze doświadczenie musi przyjąć znacznie większą ilość poleceń i instrukcji niż doświadczony żeglarz, który intuicyjnie i rutynowo wie co robić.

La Boheme - pod pokładem
 K.B.: Jesteście w połowie realizacji swej wielkiej przygody. Jaka jest dalsza trasa i kiedy planujecie jej zakończenie?

A.H.: Zamierzamy ją zakończyć na początku października 2013 roku. W tej chwili jest koniec roku 2011, i przez najbliższe miesiące będziemy zimować w Europie, a w drugiej połowie maja Grzegorz pierwszy wyruszy do Turcji gdzie w marinie w Alanyi nasz La Boheme stoi na betonie , wyciągnięty z wody i czeka na malowanie i przygotowanie do dalszej części podróży. Popłyniemy przez Wyspy Greckie, na Maltę, dalej na Sycylię, Baleary u wybrzeży hiszpańskich a następnie do Madeiry i stamtąd na Wyspy Kanaryjskie i Wyspy Zielonego Przylądka. Pod koniec 2012 roku wpłyniemy na Karaiby. Z Karaibów na archipelag  San Blas Islands. Stamtąd przez kanał Panamski na Galapagos, Wyspę Wielkanocną, Polinezję Francuską i wyspami Pacyfiku w kierunku Australii. Na liście jest m.in. wyspa Tonga, Nowa Caledonia i Vanuatu.

K.B.: Czy o Waszej podróży, która jest wyjątkowa wie świat? Jest zainteresowanie mediów międzynarodowych, choćby polskich lub australijskich?

G.H.: Zainteresowanie jest o tyle, że jako dziennikarz polskiego miesięcznika Jachting regularnie piszę artykuły m.in. o naszej podróży i o sprawach technicznych, jachtowych. Np. jak dokonać wyboru jachtu do podróżowania po oceanach. Jak taki jacht powinien być wyposażony, jak się prawidłowo kotwiczy itd.
A.H.: A ja natomiast piszę bardziej turystyczne artykuły. Ale nie powiem, że jest wielkie zainteresowanie mediów, bo my raczej  nie staramy się o to. Natomiast jesteśmy zainteresowani wydaniem książki ze względu na duża ilość materiału fotograficznego jaki już zgromadziliśmy. Planujemy zatem wydanie książki a potem organizację wystaw fotograficznych i malarskich w Australii. Na pewno chcemy  wykorzystać tę podróż do twórczych zamiarów.

K.B.: Czy sa inne pary małżeńskie , które spędzają część swojego życia podobnie jak Wy?
G.H.: Są, ale jest ich bardzo mało, dlatego, że z ogólnej populacji żeglarzy to są tzw. chartery, czyli ludzie wynajmujący sobie jacht wraz z kapitanem lub bez na powiedzmy dwa tygodnie. Taka jest większość. Później mamy ludzi, którzy posiadają własne jachty, na których pływają dwa tygodnie lub najwyżej miesiąc w roku. Następnie mamy małżeństwa, które pływają na krótkich odcinkach ale żyją na jachcie przez dłuższe odcinki czasu. Następnie są małżeństwa, które pływają na średnich odcinkach tras, np. w ramach jednego akwenu, powiedzmy Morza Śródziemnego, albo pływają w jednym akwenie, później przewożą statkiem jacht do innego akwenu. My natomiast należymy do  ostatniej kategorii pływajac wszedzie sami i zwiedzamy planetę zupełnie na własną odpowiedzialność. Innymi słowy należymy do tych najbardziej awanturniczych.

A.H.: Muszę powiedzieć, że w trakcie naszej podróży nie spotkaliśmy dużej ilości małżeństw czy samotnych żeglarzy z Polski. Spotkaliśmy na wyspach australijskich Cocos Keeling dziewczynę samotnie opływajacą świat. Nazywała się Natasza Caban i wypłynęła z Ustki. Spotkaliśmy również kilka małżeństw australijskich. A tak to na ogół nie spotyka się wielu żeglaży płynacych dookola swiata. Ktoś powiedział, że opłynięcie świata na takim jachcie jak nasz we dwojkę jest wyczynem rzadszym niż wejście na Mount Everest. Mniej ludzi opływa świat, niż wspina się na na najwyższy szczyt Ziemi.

K.B.:  Na pewno  taka wyprawa jest bardzo kosztowna. Skąd macie fundusze na jej sfinansowanie?

G.H.: Przede wszystkim nasza ciężka praca. Całą sprawę finansujemy sami, nie mamy sponsorów. Odkąd przyjechałem do Australii posiadałem różne jachty. W miarę czasu jachty były coraz większe i coraz bardziej nadawały się na dłuższą podróż. Dochodząc do jachtu tej klasy jakiej jest La Boheme pracowaliśmy ciężko przez całe życie.
A.H.: Jacht, który posiadamy należy do czołówki światowej jachtów. Zaliczaja sie do nich Oyster, Halberg Rassy i Amel. Nasz jest właśnie Amel. Amel jest znany bardziej w Europie niż w Australii.
Jachty marki Amel są projektowane i budowane bez względu na koszty właśnie do pływania długodystansowago.Posiadają nawet grodzie wodoszczelne ze wzgledu na bezpieczeństwo.
A.H.: I jeszcze ciekawe jest to, że gdy spotykają się dwa Amele to z reguły dochodzi do wzajemnych wizyt, bo właściciele chcą podzielić się swoimi  doświadczeniami.
G.H.: A ponieważ nasz jacht płynie dookola świata zainteresowanie jest duże, bo interesuje naszych gości to jak ten jacht sprawuje się w ekstremalnych warunkach pogodowych jakich przeróbek dokonaliśmy aby realizować bezpiecznie dłuższe rejsy. Tak więc jesteśmy dość popularni wśrod żeglarzy.
A.H.: Staramy sie pływać oszczędnie. Porty jachtowe, szczególnie w Europie są bardzo drogie, więc zatrzymujemy się w nich tylko na krótkie odcinki czasu, a potem częściowo kotwiczymy na dziko w zatokach...
G.H.: ... co również jest bardzo atrakcyjne. Bo w marinach zatrzymujemy się, gdy chcemy coś zwiedzić , zobaczyć atrakcje miast, a w zatokach  gdy chcemy być bliżej przyrody, popływać, ponurkować itd.

K.B.: Co radzilibyście tym wszystkim ,którzy mając podobne marzenia pływania po morzach i oceanach świata chcialiby pójść w Wasze ślady?

G.H.: Zmienić zainteresowania. Ha, ha, ha...
A.H.: Żartujemy, ale mówiąc serio niech ludzie nie wyobrażają sobie,że taki rejs to są wakacje. To jest przygoda, ale przede wszystkim męcząca, ciężka praca. Dlatego, że w każdym miejscu, gdzie pływamy są różne warunki. Niekiedy trzeba zejść na ląd i dostarczyć na jacht prowiant, niosąc go na własnych plecach przez wiele kilometrów.
G.H.: Poza tym, gdy śpię to mimo wszystko myślę wciąż o różnych sprawach, które na jachcie mogą się wydarzyć: czy nie przetarła sie linka, czy trzyma kotwica, czy włączy się alarm kotwiczny. Jeśli jestem na oceanie, a na jachcie są jeszcze inne osoby, to wciąż martwię się czy aby na pewno ktoś z nich nie zaśnie i nie przeoczy np. przepływającego statku, czy też, czy ktoś nie wypadnie po prostu za burtę. Czyli inaczej rzecz biorąc po roku takiej czujności praktycznie 24 godziny na dobę delikatnie mówiąc jestem zmęczony.

K.B.: To w takim razie co Was pcha  do tego, żeby się tak poświęcać?

A.H.: To pasja. Grzegorza pasja.
G.H.: Ja tego w ogólę nie lubię. Robię to dla Ani...
A.H.: A ja zdecydowanie robię to dla Grzegorza.
G.H.: Chyba to, że mamy możliwość oglądania świata ze strony jakiej nikt ze zwykłych turystów nie zobaczy. Poza tym niewiarygodna przygoda, którą realizujemy na własną odpowiedzialność. Okrążanie planety, na której żyjemy przy pomocy wiatru i prądów morskich to duża satysfakcja.

K.B.: Pasjonatów nikt i nic nie zniechęci więc pozostaje mi życzyć Wam stopy wody pod kilem w dalszej części tej życiowej wielkiej przygody żeglarskiej.

A.H.: Dziekujemy. Dodam, że naszą podróż można śledzić na naszej stronie internetowej: web.me.com/haremza/LaBoheme/    

 Rozmawiał:  Krzysztof Bajkowski

 Pierwsza część wywiadu.

poniedziałek, 2 stycznia 2012

2012. Rok pełen zagrożeń


Andy Uprock, Planet Nibru 2012
Centrum Akcji Prewencyjnej, dział amerykańskiej, niezależnej Rady Stosunków Zagranicznych (CFR) zajmujący się analizą zagrożeń, opublikował doroczny raport na temat potencjalnych konfliktów i ataków, na które powinien być przygotowany rząd USA.
CFR wyliczył 30 punktów zapalnych na świecie. "The New Yorker" za obszar największych zagrożeń uznaje "niespokojną część świata (...) od północno-zachodniego wybrzeża Afryki, przez północ kontynentu, Półwysep Arabski, po Hindukusz.
Doroczne analizy Centrum Akcji Prewencyjnej CFR opierają się ocenach ekspertów ds. bezpieczeństwa, naukowców i administracji prezydenta USA.
Dla "New Yorkera" przeglądu zagrożeń dokonał Jon Lee Anderson, pisarz i korespondent wojenny, specjalista wojen, terroryzmu i partyzantki ekstremistów.
Stratfor przewiduje, że szczególnie niebezpieczna w 2012 roku będzie eskalacja ataków w Afganistanie i Pakistanie oraz ewentualne umocnienie się wpływów Iranu na rozległym, roponośnym obszarze od zachodniego Afganistanu do - dzięki Hamasowi i Hezbollahowi - Morza Śródziemnego.
Jeśli prezydent Baszar el-Asad przetrwa rewoltę w Syrii, a Irak będzie niestabilny, hegemonem regionu może zostać Iran. Byłoby to niebezpieczne, nawet bez irańskiej broni masowego rażenia. W grudniu Teheran zagroził odcięciem dostaw ropy transportowanej przez strategiczną Cieśninę Ormuz.
Na drugim miejscu rankingu zagrożeń CFR po raz pierwszy znalazł się zmasowany cyberatak na infrastrukturę USA: telekomunikację, sieć energetyczną, rezerwy ropy i gazu, wodociągi etc. Cyberatak włączono do grupy zagrożeń, które mogą spowodować interwencję wojskową USA.
W tej kategorii raportu CFR znajdują się problemy, które mogą prowadzić do wojny ze względu na zagrożenie dla Ameryki, jej sojuszników lub dostaw najważniejszych surowców.
W grupie największych zagrożeń dla CFR umieścił też drastyczne nasilenie się kryzysu strefy euro, prowadzącego do rozpadu unii walutowej, co spowodowałoby głęboką recesję.
Konflikty, prowadzące do poważnych kryzysów, a nawet interwencji militarnej USA mogą zostać wywołane - według CFR - przez destabilizację Korei Północnej, błyskawiczny rozwój programu nuklearnego Iranu, nasilenie się w Meksyku wojny karteli narkotykowych, kryzys w Pakistanie, które zepchnie kraj w chaos lub wręcz otwarty konflikt z USA, wywołany atakiem terrorystycznym na dużą skalę.
W osobnej kategorii CFR grupuje problemy dotyczące sojuszników USA i krajów o strategicznym znaczeniu dla bezpieczeństwa Ameryki.
Niebezpieczna byłaby więc destabilizacja Egiptu, bo miałoby to złe implikacje dla całego regionu.
Szczególnie groźny byłby wybuch konfliktu między Indiami a Pakistanem, który mógłby się przerodzić w konfrontację militarną. Iskrą, która mogłaby wywołać takie starcie, byłby akt terroru.
Na Morzu Południowochińskim może dojść do konfliktu i starć marynarek wojennych, ponieważ ścierają się tam roszczenia terytorialne Chin oraz Wietnamu, Filipin, Tajwanu, Malezji i Brunei.
Administracja USA powinna też uważnie obserwować sytuację w krajach, w których eskalacja konfliktów, przemocy, czy rebelii może doprowadzić do wojen lub klęsk humanitarnych, jak w Syrii, Jemenie, czy Afganistanie - zaleca Centrum Akcji Prewencyjnej.
Na łamach "New Yorkera" Jon Lee Anderson wylicza podobne zagrożenia i dokłada ostrzeżenie przed wybuchem pierwszych poważnych niepokojów w Rosji, odkąd Putin zbudował tam "neoimperialną, kontrolowaną przez KGB oligarchię".
Krytyczna masa niezadowolenia, zwłaszcza ludzi młodych, bezrobotnych lub niemogących znaleźć pracy na miarę swych kwalifikacji, "którzy czują się obrabowani ze swej przyszłości" może wywołać masowe protesty w wielu miejscach na świecie - "świecie globalnej gospodarki z globalną recesją i globalnym niepokojem o przyszłość" - pisze Anderson.
Jednak najgorzej rokującą częścią świata jest pas ziemi ciągnący się od Maroka po Hindukusz - uważa Anderson. Trwające już konflikty - w Syrii, Pakistanie, Sudanie i Afganistanie - zaognią się niemal na pewno.
Trzeba też uważać na te kraje w regionie, w których wojny mogłyby przybrać wymiar międzynarodowy: Iran, Pakistan, Izrael-Palestyna, Syria, Sudan, Somalia.

"The Economist" bardziej optymistycznie ocenia sytuację w Afganistanie, ale wyróżnia Pakistan, jako kraj, który może stać się epicentrum wielu wstrząsów. Uzbrojony w broń nuklearną Islamabad jest skonfliktowany z Indiami - również mocarstwem nuklearnym. Pakistan jest notorycznym "popularyzatorem broni atomowej (...) bardziej wrogo nastawionym do prób walki z jej rozprzestrzenianiem (...) niż jakikolwiek inny kraj na świecie" - pisze "Economist". Jest targany wewnętrznymi konfliktami, "ma armię tęskniącą do następnego zamachu stanu, wojowniczych islamistów i dysfunkcyjną politykę. Jest sojusznikiem USA. Mając takiego przyjaciela jak Pakistan, kto jeszcze potrzebuje wrogów?" - podsumowuje brytyjski tygodnik.
Optymizm "Economista" wobec Afganistanu nie jest powszechnie podzielany. "Rywalizacja angielsko-rosyjska o Afganistan sięgała początków XIX w i utrzymała się przez część wieku XX" - przypominają autorzy książki "Konflikty współczesnego świata". Trzy wojny później - po inwazji Związku Radzieckiego, wojnie domowej między talibami a mudżahedinami i 10 latach pełzającej rebelii, zwalczanej przez siły NATO - Afganistan nadal jest na szczycie rankingów najbardziej zapalnych punktów świata oraz - według ocen Jane''s Information Group - trzecim najbardziej niestabilnym państwem po Autonomii Palestyńskiej i Somalii - piszą autorzy. Przypominają też, że "globalizacja ułatwia rozprzestrzenianie się konfliktów", a napięcia między obszarami nędzy a Zachodem sprawiają, że sytuacja międzynarodowa bywa coraz częściej postrzegana "w kategoriach konfliktu międzycywilizacyjnego".
Analitycy Stratforu, CFR i innych instytucji dość jednogłośnie określają też fenomen "arabskiej wiosny" jako trudną do jednoznacznej oceny serię rewolucji politycznych, które mogą jeszcze zgotować wiele chaosu w całym regionie i ożywić stare konflikty religijne, etniczne i plemienne. Portale społecznościowe i szybkie komunikatory przyśpieszają dzielenie się frustracją i mobilizowanie bojowników.
Wśród kasandrycznych przepowiedni nadzwyczaj spokojnie brzmi tekst Lisy Anderson z "Foreign Affairs". Przez obszary określane jako punkty zapalne, przetaczały się już liczne konflikty i rewolty. "Nawet arabska wojna nie jest nowym fenomenem" - pisze Anderson i przypomina historyczną relację: „W Tunezji protestujący nasilają się swe żądania w sprawie (...) konstytucji. Tymczasem Egipcjanie wywołali rewoltę i (...) obalili rząd. W Libii regionalni przywódcy walczą o swą nową, niepodległą republikę. Był to rok 1919".

Marta Fita - Czuchnowska (PAP)