Kartki z podróży: Palma de Mallorca (2)

Ciąg dalszy fotoreportażu z Majorki  Krzysztofa Bajkowskiego.

Wąskie uliczki Starego Miasta

  Słońce na Majorce jest cudowne. Można  na plaży przebywać  cały dzień i nie odczuć oparzeń skóry.  Po wygrzaniu się na piasku okolic Palma de Mallorka czas na  ochłodzenie się w cieniu zabytkowych uliczek miasta. Są bardzo wąskie. Słoneczne światło do nich prawie nie dociera; stanowią naturalną chłodziarkę. Doskonaly projekt architektoniczny uwzględniający ludzkie potrzeby komfortu życia w ciepłym klimacie. 

   Starówka Palmy jest jedną z najlepiej zachowanych w Europie. Najbardziej znaczącymi  zabytkami stolicy Balearów  to dwie budowle:   gotycka katedra de Santa María de Mallorca (budowana w latach 1230 i 1600) oraz Palau de l'Almudaina (Pałac de l' Almudaina) który jest mieszanką stylów aragońskich i arabskich.

 Pierwotnie pałac ten był siedzibą  mauretańskich walis (gubernatorów), a później majorkińskich królów. Obecna budowla, wzniesiona wokół zwartego dziedzińca, w znacznej mierze zawdzięcza swój wygląd królowi Jaume II (1276-1311), który mieszkał tu przez ostatnie 12 lat życia.

 Monarcha przekształcił dawną fortecę w pysznie wykończony pałac, łączący z powodzeniem elementy  gotyckie i mauretańskie.  Tego niełatwego dzieła dokonał ulubiony architekt króla, urodzony na Majorce Pedro Selva. Dwa najbardziej rzucające się w oczy odwołania do architektury mauretańskiej to kruche z pozoru zewnętrzne mury z kwadratowymi wieżyczkami i zgrabnym krenelażem oraz delikatna arkadowa loggia, która najładniej wygląda od dołu, z nadmorskiej esplanady.



Wpływy działalności architektonicznej
Antoniego Gaudiego



Natomiast stojąca obok i górująca nad otaczającymi parkami i zabudową starego miasta  katedra  to budowla będąca symbolem, nie tylko Palmy ale całej Majorki. Swą atrakcyjność zawdzięcza zarówno przepięknej gotyckiej architekturze jak i swej wielkości oraz kolorowi kamienia użytego do jej konstrukcji wyróżniającemu monument z pośród sąsiednich budynków.  Atrakcyjności Katedrze dodaje  to, że jest  położona naprzeciwko morza. Jest więc pierwszym widocznym obiektem architektonicznym  dla turystów przybywających na wyspę promami.
 

 Katedra została  wybudowana przez nieznanego architekta tuż po odbiciu wyspy z rąk muzumańskich  przez Koronę Aragonii ( Corona de Aragon) i dalej  rozbudowywana od 1346 do 1601 roku. W latach 1904 - 1914 remont katedry przeprowadzony przez slynnego Antonio Gaudiego spotkał się z niebywałą falą krytyki, choć  rekonstrukcja glownego ołtarza – przeniesienie go w bardziej centralne miejsce stała się prokursoryjna dla obowiązującej dopiero kilkadziesiąt lat później posoborowej liturgii mszy.

Niesamowitą ciekawostką jest to iż oba budynki – katedra i pałac w słoneczne dni zmieniają swój kolor dzięki zastosowanym do ich budowy materiałom. Wraz ze zmianą natężenia światła ich mury w godzinach południowych staja się jasnożółte by w promieniach zachodzącego słońca stać się jego odbiciem i olśniewać wszystkich intensywnym pomarańczem.





Mury Pałacu de l' Almudaina

Katedra de Santa María de Mallorca





  

 Uliczki Palmy , dające komfortowy chłod po gorącym dniu

Typowy dziedziniec rezydencji na Starym Mieście

 

Portyk Katedry de Santa María de Mallorca w Palmie

Część pierwsza: Kartki z podróży: Palma de Mallorca (1)

Bumerang Polski poleca: "Powrót do Edenu"

Prezentujemy  fragmentu książki Agnieszki Burton pt.: "Powrót do Edenu". Książkę będzie można kupić już w najbliższą niedzielę , 4 grudnia na stoisku Bumeranga Polskiego podczas Polish Christmas Picnic na Darling Harbour.

Rozdział I
Stan oczekiwania
Po nieskończenie długim i monotonnym locie nad Azją i oceanami, wlecieliśmy nad terytorium Australii. Przywitała nas nocna pustka kontynentu. Mignęły światła osamotnionego miasteczka Broome na północno-zachodnim wybrzeżu i zniknęły wszelkie ślady ludzkich osad. Pod nami rozciągała się wielka niezamieszkała przestrzeń. Ciarki przeszły mi po plecach. Jak tu żyć? - pomyślałam.
Z odrętwienia, półsnu, wyrwały mnie mocne szarpnięcia, spadaliśmy na dół. Ludzie w ciemności zapinali pośpiesznie pasy. Spojrzałam na zegarek i starałam się odgonić klaustrofobiczne myśli. Już ponad dwadzieścia godzin siedzieliśmy zamknięci w tej metalowej puszce. Wyprostowałam nogi, przypominając sobie o zagrożeniu, jakim mogą być zatory krwi podczas takich długodystansowych lotów.
Stewardesy z idealnym, dyskretnym makijażem, grzecznie uśmiechnięte, spokojnie podawały kolejny posiłek. Moich niesfornych włosów nigdy nie udałoby się uczesać w taki zgrabny koczek.
Bezmyślnie bawiłam się pilotem, kolejny film, sąsiad obok głośno chrapał. Starałam się usilnie złapać jeszcze kilka godzin snu i myślałam o żegnających mnie na lotnisku, zapłakanych rodzicach.
Po dwudziestu czterech godzinach podróży stanęłam w kolejce do kontroli granicznej w Sydney. Wokół kręciły się wytresowane psy na smyczy, obwąchujące nasze bagaże. Modliłam się w duchu, by nie wywęszyły czekolady kupionej gdzieś po drodze, którą zapomniałam wyjąć z plecaka. Wiedziałam, że do Australii nie wolno wwozić żadnej żywności, ale cóż... Zamarłam, gdy jeden z psów zamerdał przy mnie ogonem. Spojrzałam groźnie w jego bursztynowe ślepia - Uciekaj! Odszedł, pociągając swego opiekuna w kierunku czyjejś pękatej walizki. Kolejka posuwała się szybko. Urzędnik mechanicznym ruchem ręki wbił pieczątkę do paszportu.
Czekała mnie jeszcze jedna, ostatnia już przesiadka z Sydney do Cairns, jeszcze tylko kilka godzin lotu.
Drzwi klimatyzowanego terminalu lotniska otworzyły się i prosto w moją twarz uderzyło gorące, parujące powietrze, które oblepiło mnie natychmiast jak cukrowa wata. Stałam tak kilka chwil z ciężkim plecakiem i wdychałam zapachy tropiku niczym polująca lwica. Zbutwiała roślinność i deszcz.
Jestem na drugim końcu świata, a Johna nie ma.
Czekałam... Obok mnie na ławce wyciągnęła swoje chude, czekoladowe nogi młoda Aborygenka. Założyła ręce na brzuchu, przymknęła oczy. Przy jej ustach wisiał papieros, którego paliła tylko samymi wargami, bez angażowania rąk, jak żul. Kilka ruchów policzkami i buchał dym - mała lokomotywa.
Nadjechał jej autobus, wstała, wyprostowała fałdy wypłowiałej spódnicy w kolorowe kwiaty, zadeptała peta i siarczyście charchnęła na chodnik zieloną flegmą.
Jet lag dawał mi się we znaki. Położyłam się na ławce z plecakiem pod głową i zasnęłam. Robiło się już ciemno, kiedy ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia. Smagana słońcem twarz uśmiechała się radośnie nad moją głową. Zerwałam się na nogi, a sen natychmiast odleciał.
-Nawet nie wiesz, jak bardzo cieszę się, że jesteś - wykrzyknęłam.
Przycisnął mnie do swojego brudnego podkoszulka.
-Przepraszam, chciałem jakoś dać znać, ale drogi po tych deszczach... Zakopało mnie, ponad godzinę go wyciągałem... - tłumaczył się niezręcznie, wskazując na oblepionego czerwoną gliną jeepa.
Przyciągnęłam go do siebie jeszcze mocniej.
-Damy radę wrócić? Zobacz, robi się już późno. Zostańmy tutaj, wyjedziemy jutro - zaproponowałam.
John uśmiechnął się tajemniczo, wrzucił do auta mój plecak i ruszyliśmy. Wpatrywałam się w jego spokojny profil. Prosty jak u greckich posągów nos i spracowane ręce, mocno trzymające kierownicę. Od czasu do czasu spoglądał na mnie i w jego spojrzeniu czytałam uczucia.
Jak zwykle, nie potrzebne mu były słowa.
Cairns. Jedziemy nadmorską promenadą, którą znam z pocztówek przysyłanych przez Johna. Wokół nas tańczą kolorowe światła, a w oddali majaczą dostojne cienie gór. Na ulicy panuje turystyczny tłok. W restauracjach, w pubach, w barach, wszędzie bawią się porozbierani, opaleni ludzie. Mimo wieczoru, upał zelżał tylko trochę. Jest parno tą tropikalną, wilgotną duchotą.
Hotelowa recepcja zarzucona jest setkami kolorowych ulotek, zachęcających do wyprawy na Wielką Rafę, do żeglugi wokół egzotycznych wysp albo do podróży na artystyczny targ w wiosce Kurranda kolejką linową w góry. W pokoju cicho szumi klimatyzacja. Biorę chłodny prysznic. Walczę ze zmęczeniem i sennością.
John na balkonie zwija tytoniowego skręta. Na horyzoncie szumi czarna otchłań - to morze i rzędy łagodnie falujących na ciepłym wietrze wysokich, cienkich jak gigantyczne tyczki, palm. Podchodzę do jego pleców owinięta w biały, hotelowy ręcznik i czuję jak w podświadomości zamyka się fotograficzna klatka. I zupełnie jak w jakimś tanim romansie... Chcę, żeby ta chwila trwała.
Budzi nas ostre słońce, w pokoju pachnie kawa.
Dotykam leniwie wykrochmalonej pościeli i myślę o tym ogromnym kraju, który już wkrótce otworzy się, być może, przede mną jak tajemnicza księga.
I o miejscu, w którym mam zamieszkać... Domu, którego jeszcze nie widziałam.
ciąg dalszy: melbourne.pl

Wojna o opakowania papierosów w Australii

Tak było dawniej..

Od grudnia 2012 r. wszystkie sprzedawane w Australii paczki papierosów mają być szaro-brunatne, pozbawione logo producenta, za to z wizerunkami jak  z patologicznych reklam horrorów. Na górze tekst informujący o szkodliwości palenia. Pod nim duże, drastyczne zdjęcia zdegenerowanych części ciała ludzkiego. Napisana niewielką czcionką nazwa producenta widnieć będzie dopiero na samym dole.

O takim wyglądzie  paczek papierosów zdecydował niedawno parlament na wniosek rzadu Julii Gillard. Nowe przepisy oczywiście nie spodobały się producentom papierosów, którzy obawiają się gigantycznych strat. O sile tej dezaprobaty najlepiej świadczy reakcja azjatyckiego oddziału firmy tytoniowej Philip Morris, ktory  wszczął procedurę prawną przed sądem arbitrażowym przeciwko australijskiemu rządowi federalnemu. 

..a tak dziś

Philip Morris skorzystał z zapisów dwustronnej umowy o ochronie inwestycji podpisanej przez rządy Australii i Hongkongu. Koncern twierdzi, że przyjęte prawo, wymagające sprzedaży papierosów w jednakowych, pozbawionych znaków firmowych opakowaniach, zaszkodzi jego zastrzeżonemu znakowi firmowemu i domaga się zawieszenia tych przepisów. Philip Morris żąda odszkodowania i szacuje swoje przyszłe straty na miliardy dolarów.

Oczekujemy, że rekompensaty sięgną miliardów dolarów - powiedziała rzeczniczka koncernu Anne Edwards. Marki to nasze najcenniejsze aktywa (...) Taka decyzja oznaczałaby w praktyce konfiskatę naszej marki w Australii – dodała.

Inny wielki producent papierosów, British American Tobacco Australia, zapowiedział kilka dni temu, że zaskarży rząd Australii przed Sądem Najwyższym, jak tylko kwestionowane przepisy staną się obowiązujące.

Wg opinii samych palaczy wygląd opakowań nie zmieni ich przyzwyczajeń palenia. Papierosy można przełożyć do estetycznych papierośnic. Są również głosy mówiące o atrakcyjności drastycznych obrazków dla młodzieży lubiacej takie wizualizacje np. w grach komputerowych, co może zachęcać ją do nabywania produktów z takimi właśnie horrorystycznymi wizerunkami.

 Rząd w Canberze twierdzi jednak, że nowe prawo tytoniowe to przełom w historii zdrowia publicznego w Australii.

Nie wiadomo czy w dalszych planach rządu  Julii Gillard tak dbającego o zdrowie Australijczyków nie jest wprowadzenie na butelkach z trunkami ostrzeżeń o szkodliwości picia alkoholu  w postaci np. drastycznych zdjeć "żuli". (kb)

news.com.au, Polskie Radio, korwin-mikke.pl

Sezon świąteczny rozpoczęty

Koncertami dla dzieci i rodziców w Hyde Park i na Martin Place, przybyciem pierwszego Świętego Mikołaja do Sydney i zapaleniem oficjalnie świateł na 22 metrowej miejskiej choince  Sydney rozpoczęło wczoraj sezon świąteczny Bożego Narodzenia. Oficjalnego rozpoczęcia świątecznych celebracji dokonała burmistrzyni Sydney Clover Moore wraz ze Św. Mikołajem i małą dziewczynką.

W Hyde Parku były prezentacje programu  dla dzieci Dora the Explorer i kolędy chóru filharmonicznego a na Martin Place The Smurfs Christmas show, śpiewy świateczne Australian Girls Choir oraz występy  Lah-lah's BIG Live Band i Guy'a Sebastiana, który pięknie zaśpiewał kolędę wraz z dziewczęcym chórem. Po zapaleniu 58 tys. diodowych światełek na miejskiej choince i fajerwerkach , na głównym deptaku  miasta -Pitt Street rozpoczęło się kolędowanie sydnejskich chórów przybyłych  z różnych dzielnic metropolii.

Tymsamym rozpoczął sie sezon... światecznych przygotowań i  bieganiny po sklepach. Atmosfera w mieście cudowna i tylko powraca pytanie czy wszyscy jeszcze pamiętają co jest przyczyną tego  całego zamieszania?

Fotoreportaż Krzysztofa Bajkowskiego

                                                                         

 

                                                                                                                                                                

Guy Sebastian

Gorączka złota (3)

Gorączka złota - Seweryn Korzeliński

 Andrzej Siedlecki

Sprawdzanie licencji

Jak Pan Seweryn, patriota[1], dołączył do tysięcy poszukiwaczy złota?

Ano, jakby nie z własnej chęci, a raczej z musu, bo okoliczności dla rodaka naszego nie były sprzyjające, a los jego był podobny do innych polskich żołnierzy  tułaczy, których historia wygnała na obce lądy. Na wieść o powstaniu przeciwko Rosjanom Pan Seweryn  porzuca studia prawnicze, by wziąć udział w listopadowej insurekcji przeciwko okupantom. Po upadku powstania, razem z polskim oddziałem walczy dalej w powstaniu węgierskim z 1848 roku przeciwko Austrii, drugiemu okupantowi polskich ziem. Otrzymuje stopień majora. Po upadku powstania jest więziony w Turcji, stamtąd udaje mu się przedrzeć do Francji – bieda i poniżenie, potem Anglii – też bieda i poniżenie! Emigranci bez zawodu i znajomości języka nie mogą mieć żadnych widoków na przyszłość. Może  życie Pana Seweryna potoczyłoby się inaczej, bo oto otrzymuje propozycję, by uczyć niemieckiego, ale pod warunkiem, by zgolił swe „okropne wąsiska”, których jak twierdzi, Anglicy w ogóle u nikogo nie cierpią. Propozycja ta wydaje mu się nieco dziwaczna, bo jakże to, ma się wyrzec części swojej szlacheckiej osobowości... i wygląd zewnętrzny ma być ważniejszy od innych zalet? Nie! Stanowczo odmawia i o jego losie zadecydują... wąsy!!

 Tak więc w 1852 roku, razem z weteranami z polskiego i węgierskiego powstania wypływa z Anglii i w wieku 48 lat, przypływa do Australii. Przed dotarciem do portu w Melbourne kapitan statku "Great Britain" wyraża sympatię dla podróżujących nim Polaków, wręczając im list z wyrazami uznania za wzorowe postępowanie w ciągu trzymiesięcznej żeglugi. Pisze w liście: „Jestem dumnym, że los sprowadził Panów na pokład okrętu, którego ja jestem komendantem”. I ostatniego dnia podróży zaprasza grupkę rodaków na długą i wystawną biesiadę, mocno trunkami oblewaną. Wyróżnienie to nie lada wśród podróżujących, składających się z czternastu różnych narodowości o różnych skłonnościach i nałogach, których przedstawicieli komendant nierzadko musiał karać aresztem, lub zakuć nawet w łańcuchy. Przy obiedzie nie obeszło się bez śpiewów i choć nasi rodacy ostro się wymawiali, to musieli zaśpiewać...i nagle na „końcu świata” wody Pacyfiku niosły w dal dumkę Zalewskiego: „Nie masz bo rady dla duszy kozaczej - U nas inaczej, inaczej, inaczej”. Angielskie towarzystwo podłapało słowo „inaczej”, dodało „Hurra!” – i  tak to wszystkich „zelektryzowało”, że w ogólnej wesołości, wazę znów ponczem napełniono. Pan Seweryn widząc, że zanosi się na nocną pohulankę, wymyka się cichaczem do kajuty, by zachować przytomność i siły na resztę dni niewiadomych, a po pierwszym noclegu pod drzewem, przygotować się na wyprawę do buszu, miejscowego Eldorado.

Poszukiwacze złota mieszkali w prymitywnie skleconych przez siebie budach lub namiotach. Nie bardzo chroniły one przed potwornym upałem i słońcem, tropikalnymi ulewami i muchami, szukającymi wszędzie wilgoci i wdzierającymi się do oczu, i uszu brodatych górników. Prawdziwe przekleństwo! Nieszczęśliwiec, ukąszony w spojówkę oka po dwudziestu czterech godzinach nie mógł już rozpoznać spuchniętej twarzy, przy czym spojówki zakrywały mu ledwo widzące oko. Na szczęście, po kilku dniach opuchlizna znikała.  Nasz rodak, mimo że zahartowany w bojach – i to dosłownie, niczego tak się nie bał, jak infekcji i ciągle gałązkami odganiał się od natrętów.