Prof. Witold Modzelewski: Nie potrzebujemy już fałszywych legend

Prof. Witold Modzelewski Fot. Wikipedia

„Stoczyliśmy się w jakąś niepojętą otchłań nonsensu, a jednocześnie pilnujemy, żeby nikt nie zdołał się z niej wydostać (nawet po cichu). Musimy strzec swojej głupoty, która dla potomnych będzie przykładem naszej umysłowej degradacji” – napisał w posłowiu do swojej najnowszej książki prof. Witold Modzelewski. To już piaty tom jego publicystki poświęconej historii najnowszej i naszej polityce wschodniej.

Podziwiać wypada konsekwencję intelektualną tej publicystki. Pomimo – jak sam pisze – beznadziei politycznej, w jakiej przyszło nam żyć. Czy wobec tego pisanie ciągle o tym samym ma sens? Mimo braku – jakby się wydawało – jakiegokolwiek wpływu na polską „klasę” polityczną? Tak, takie pisanie ma sens – albowiem widać coraz wyraźniej, że opinia publiczna w Polsce staje się coraz bardziej krytyczna wobec ewidentnych szaleństw tzw. polityki wschodniej. Narasta rozdźwięk miedzy oficjalną retoryką i praktyką polityczną a odczuciami sporej już części narodu. To napawa optymizmem na przyszłość – nie da się bowiem na dłuższą metę realizować jakiejkolwiek polityki wbrew narodowi. Oto wybrane fragmenty książki Autora:

"Polska - Rosja. Co dalej?". Anatomia rusofobii

Prof. Witold Modzelewski znany jest jako ekonomista, specjalista w dziedzinie podatków, częsty gość telewizyjnych debat na tematy gospodarcze. Obecnie kieruje Instytutem Studiów Podatkowych Modzelewski i Wspólnicy. Mniej znany jest jako zażarty polemista i publicysta – i to w dziedzinach odległych nieco od jego profesji. Modzelewski jest bowiem jednym z niewielu ludzi ustosunkowanych, który ma odwagę krytycznie oceniać polską politykę wschodnią.

Można się o tym przekonać czytając drugi tom jego politycznych felietonów pt. „Polska-Rosja. Co dalej?”. We wstępie autor pisze, że pierwszy tom wywołał pewien odzew, ale nie ukazała się ani jedna recenzja, a książka była przemilczana w czołowych mediach. To normalne zjawisko w III RP – ludzie mądrzy, mający coś do powiedzenia na tematy najbardziej palące, nie mają dostępu do opinii publicznej, mówiąc wprost – takich ludzi się w obecnej Polsce izoluje. Wystarczy wymienić kilka nazwisk – prof. Bronisław Łagowski, prof. Andrzej Romanowski, prof. Stanisław Bieleń, prof. Andrzej Walicki. Owszem, czasami dopuszcza się ich do głosu, ale jako coś wyjątkowego i dziwacznego. Na co dzień w mediach królują niedouczeni dziennikarze, bezczelni doktrynerzy, kłamcy i nieudacznicy, pseudopolitycy, maniacy i fantaści. Im ktoś jest głupszy, tym ma większe wzięcie  w mediach. Zwłaszcza kiedy wypowiada się na temat Rosji. To nieszczęście polskiej tzw. demokracji, tak jak zły pieniądz wypiera lepszy, tak głupcy w Polsce wyparli ludzi mądrych.