Drugi "ślub" kościelny czyli zabójczy sojusz tronu i ołtarza

Zabójczy sojusz tronu i ołtarza dzieje się na naszych oczach. Co ciekawe, jak pokazuje jeden ze ślubów ważnego dostojnika dobrej zmiany w Krakowie w ostatnich dniach, dzieje się jawnie z wielką atencją i rozdmuchaniem. To samo w sobie jest intrygujące, albowiem normalnie, wszelkim satrapią zależało na tym zawsze, żeby zachować sojusz w dyskrecji. Tak samo zależało na tym zawsze Kościołowi. Mechanika była prosta, bo wiadomo „co ludzie powiedzą”.

 

Tymczasem już sam dawny poddany rzymski z I w n.e. w dawnej prowincji Judea – Jezus, syn cieśli Józefa dobrze wiedział, że największym zagrożeniem dla powstającego Kościoła jest pokusa pieniądza i władzy. Sposobem na przeciwstawienie się temu mariażowi MUSI być rozdzielenie spraw świeckich od boskich. Dlatego też, jak podają źródła wpadł w szał widząc handlujących w świątyni pobił ludzi, a stoły powywracał.

Adam Wielomski: Pedofile-księża i pedofile-celebryci

Pedophile-butterfly Fot. Wikimedia

Od dłuższego już czasu jesteśmy atakowani obrazami księży-pedofilów. Pod pretekstem pomocy Kościołowi w walce z „samooczyszczaniem”, liberalne media raczą nas kolejnymi reportażami na ten temat. Nie miejmy złudzeń: nie chodzi tutaj o deklarowaną chęć wsparcia Kościoła w walce z tym obrzydliwym nadużyciem, lecz o atak na katolicyzm. W całym tym zabiegu chodzi o stworzenie schematu „ksiądz to pedofil” i stworzenie w ludzkich umysłach stereotypu, że „księża to pedofile w sutannach”. Co więcej, kolejne rewelacje zwykle pojawiają się w tym względzie w przededniu wyborów, czyli sprawa ma charakter nie tylko wojny światopoglądowej, ale i partyjno-politycznej.

Żeby nie było nieporozumień: nie twierdzę, że nie ma księży-homoseksualistów i księży-pedofilów. Plotki o „lawendowej mafii” zdają się nie być wyssane z palca. Tacy duchowni zawsze byli, są i zapewne zawsze będą się zdarzać. Przyznać też trzeba, że hierarchia kościelna mało robi, aby zwalczyć to obrzydliwe nadużycie. Niestety, górę bierze tutaj klasyczna „lojalność korporacyjna”, znana we wszystkich profesjach świata. Podobnie dzieje się wśród prawników, lekarzy, naukowców. Wynika ta postawa z podstawowego impulsu naturalnego: gdy ktoś atakuje „naszych”, to „naszych” trzeba bronić za wszelką cenę. Dlatego biskup, usłyszawszy o podległym sobie księdzu-pedofilu, zamiast zgłosić sprawę do prokuratury a podejrzanego odsunąć od pracy z wiernymi w ogóle, a z dziećmi w szczególności, przenosi go na inną parafię. Tak jak gdyby przeprowadzka miała położyć kres temu grzechowi i przestępstwu w jednym. Podobnie jest z homoseksualistami. Oczywiście, biskup nie może w tym przypadku zgłosić sprawy do prokuratury, ale są jeszcze sądy kanoniczne, które mogą – w razie gdy podejrzenie się potwierdzi – usunąć taką osobę ze stanu duchownego. Tutaj przeprowadzka z jednej parafii do drugiej także niczego nie zmieni.

Triduum Paschalne w czasie zarazy

Krucyfiks, fragment rzeźby w drewnie Wita Stwosza

W tegoroczny Wielki Czwartek (9.04.br.) u protestantów obchodzonym, jako pamiątka Ostatniej Wieczerzy, a u rzymskich katolików, dodatkowo, jako święto kapłaństwa - przypada 75 rocznica męczeńskiej śmierci wybitnego luterańskiego duchownego, teologa i etyka ks. dra Dietricha Bonhoeffera, za udział w spisku na życie Hitlera skazanego przez nazistów na śmierć.  Zginął 9 kwietnia 1945r. we Flossenburgu, na pograniczu niemiecko-duńskim, wraz a admiralem Canarisem, Osterem i innymi. Decyzja o likwidacji tzw. Grupy Canarisa "Zossen" zapadła na naradzie u Hitlera cztery dni wcześniej, 5 kwietnia.

Swoje najwybitniejsze dzieła Dietrich Bonhoeffer pisał w więzieniu, a jego listy, rozważania, eseje i szkice - do tej pory zmuszają cały czas, aż do dzisiaj, do zastanawiania się nad istotą chrześcijaństwa. I to w czasach ekstremalnych.

Dla Bonhoeffera – był to czas II wojny światowej, dla współczesnych, tu i teraz, – jest to w czas pandemii wybitnie agresywnego wirusa, zbierającego śmiertelne żniwo na świecie.

,,Nieplanowane” wyjście do kina

Plakat filmu 'Nieplanowane" (Unplanned)
nagranego na podstawie prawdziwej historii
Abby Johnson
 

Rzeczywiście z rodziną nie planowaliśmy sobotniego wyjazdu do kina. Pomysł przyszedł tak jakoś naprędce, w dniu typowo jesiennym. Co robić? Może kino? Co grają? A… ten nowy film. Podobno w Stanach był problem z jego dystrybucją. Jedziemy.

Czytałem wcześniej recenzję tego filmu. Że jest to propaganda antyaborcyjna, że jest typowym przykładem pyskówki między przeciwnikami zabijania dzieci nienarodzonych a zwolennikami ,,prawa kobiet do własnego brzucha”, że nic nie wnosi do dyskusji o problemach współczesnych kobiet. Zarzucano temu obrazowi połączenie miłej atmosfery typowych amerykańskich filmów familijnych z horrorami. Krytykowano dialogi między głównymi aktorami grającymi rolę Abby – dyrektora kliniki aborcyjnej, potem ,,nawróconej” na obronę życia, a członkami organizacji pro-life. Nie jestem znawcą kinematografii i nie poszedłem do kina po to, by dokładnie analizować warsztat reżyserski tego dzieła. Po prostu się na tym nie znam. Mnie cieszy tylko to, że ten film uderza w cały biznes aborcyjny, który można nazwać przemysłem antyludzkim, uderzającym w podstawy naszej cywilizacji. ,,Kliniki” aborcyjne trudno w ogóle nazwać instytucjami czy placówkami medycznymi. Bardziej przypominają bardzo piękne i dobrze wyposażone, nowoczesne obozy koncentracyjne, w których doktor Mengele doskonale by się czuł.

Zasady etyczne w polityce. Przestroga przed jesiennymi wyborami

graf. pixabay

Sprawowanie władzy i jej utrzymanie w Polsce kłóci się z zasadami etycznymi, ponieważ sprowadza się do dominacji rządzących nad rządzonymi.  Politycy określają poniekąd sami swoje własne wymogi „etyczne” i swój własny kodeks postępowania.  Czy jednak krętactwo, matactwa finansowe, nagminnie występujące kłamstwo i korupcje możemy określać mianem etyki albo jej synonimem - moralności?

Spójne i utrwalone zasady postępowania, oparte na oddolnej demokracji i jednomandatowych okręgach wyborczych, przyczyniłyby się bez wątpienia do wykrystalizowania sie postępowania etycznego, adekwatnego do polskiego społeczeństwa, a wiec opartego o wartości chrześcijańskie. Natomiast ustawa zasadnicza winna stać na straży niezbywalnego prawa do życia, własności oraz współdecydowania obywateli w decyzjach politycznych państwa.