Katharsis II: Wielkanoc na Oceanie Południowym

Wielkanocne pisanki na jachcie Katharsis II

Wielkanocne pozdrowienia z pokładu Katharsis II od Kapitana Mariusza Kopera i jego załogi żeglujących po bezmiarach na Wielkim Oceanie Południowym. Dodatkowe ukłony świąteczne od zespołu brzegowego Żeglarskiej Wyprawy Antarktycznej KATHARSIS II Non-stop dookoła kontynentu Antarktydy wzdłuż i na południe od 60° S.

 

W Wielkanocny Poniedziałek mija juz 100 dni od startu w Kapsztadzie - 23 grudnia 2017. Za rufą jachtu około 15200 mil morskich (ponad 28 tys. km), przed nimi do Hobart jeszcze 600 mil. Czyli, pomimo awarii kilka dni temu, mniej niż tydzień żeglugi..

Ale jak mawia Hanna Leniec, II Oficer Wyprawy - "na jachcie czas płynie zupełnie inaczej"...

Nie zaniedbujmy radości

Wielu chrześcijan robi wrażenie, jakby ich Panem był zmartwychwstały Barabasz, a nie Jezus z Nazaretu.

Nie ma przekonywujących obrazów zmartwychwstania Jezusa. Tryumfujący młodzieniec z chorągiewką i purpurą okrywającą rany symbolizuje ideę, ale nie wyobraża samego wydarzenia, jakim było zmartwychwstanie. Wobec wielkanocnej tajemnicy sztuka wydaje się bezradna. Wiara może opierać się tylko na słowie świadków Zmartwychwstałego. Przekonywająca jest ich radość i gotowość oddania życia.

Nazbyt wiele wysiłku wkładamy w przekonywanie do prawd chrześcijańskich, uporczywie przypominamy o chrześcijańskich ideałach moralnych, a zaniedbujemy radość.

Spokojnych Świąt Wielkanocnych

Fot. Lamb of God (Flickr -cc)

Zdrowych, spokojnych Świąt Wielkanocnych, pełnych

 nadziei oraz miłości,  pogodnego nastroju,

oraz najwspanialszych spotkań, wśród rodziny

i najbliższych przyjaciół
wszystkim naszym Czytelnikom, Współpracownikom, 
Sponsorom i Sympatykom

życzy

Redakcja Bumeranga Polskiego

Poważna awaria na Katharsis II 1000 mil przed metą

Katharsis II. Żegluga w  sztormie

O świcie 30 marca 2018  roku (06:45 czasu jachtowego UTC+8; 00:45 czasu polskiego) na pokładzie Katharsis II płynącej w sztormie po wodach Oceanu Południowego, na pozycji: 54º20'57"S, 125º37'35"E około 1100 mil morskich na południowy - zachód od Hobart w Tasmanii doszło do poważnej awarii grota, głównego żagla jachtu.

 

W trakcie gwałtownego podrzucenia jachtu na wyjątkowo wypiętrzonej fali nastąpił niekontrolowany zwrot przez rufę. Pomimo próby kontrowania przez sternika nastąpiło silne uderzenie wiatru o żagiel z przeciwnego niż wcześniej kierunku. Następstwem uderzenia wiatru jest pęknięcie bomu, trwałe uszkodzenie niezbędnego do prawidłowej pracy grota, głównego żagla jachtu. Po dokładnej analizie okazało się, że cała reszta takielunku jachtu jest sprawna i żegluga może być kontynuowana - ale wyłącznie na przednich żaglach. Żaden z członków załogi nie został poszkodowany w trakcie awarii.

Jak krzyż stał się znakiem chrześcijaństwa?

Sławomir Bralewski - dr hab. prof.
nadzwyczajny UŁ,bizantynolog, członek
 KomisjiBizantynologicznej Komitetu Nauk
o Kulturze Antycznej PAN, badacz historii
Kościoła.

W Rzymie uciekano od znaku krzyża jako symbolu haniebnej śmierci. W jednej ze swoich mów Cyceron wskazywał, że sama nazwa krzyża, myśl, wspomnienie o nim, powinno być dalekie Rzymianinowi. Nawet wtedy, kiedy Konstantyn opowiedział się za wiarą w Chrystusa, a chrześcijanie zaczęli przenikać do struktur państwa, krzyż był symbolem hańby w powszechnym odbiorze - o ukrzyżowaniu i wejściu krzyża do symboliki chrześcijańskiej, z prof. Sławomirem Bralewskim rozmawia Sebastian Adamkiewicz.

Panie profesorze, w czytanym w niedziele palmową fragmencie opisującym mękę Jezusa Chrystusa można było usłyszeć, iż Piłat zdziwił się, że Chrystus umarł tak szybko. Jak wyglądała kara krzyża i skąd to zdziwienie rzymskiego prefekta Judei?

Umieranie na krzyżu trwało zazwyczaj godzinami. Ukrzyżowany dusił się. Śmierć następowała w konsekwencji położenia jego ciała i ucisku na klatkę piersiową, jakie to ułożenie powodowało. Skazany na tę karę mógł jednak ratować swoje życie poprzez unoszenie i opuszczanie ciała, co pozwalało mu oddychać. Ukrzyżowanie mogło też być poprzedzone przez biczowanie, choć nie zawsze stosowano tę dodatkową karę.
Skazaniec był też osłabiony dźwiganiem poprzecznej belki krzyża (łac. patibulum) ważącej prawie 50 kg. Nie dźwigał przecież całego krzyża – jak pokazują niektóre wyobrażenia – ale jedynie jego fragment. Niósł poziomy element narzędzia tortury, zaś jego pionowa część wbita była w ziemię.