Refleksja nad długimi relacjami królowej Elżbiety II z Australią

Kiedy królowa Elżbieta II zeszła na ląd
 w Farm Cove w Sydney w 1954 roku, była
pierwszym brytyjskim monarchą, który
postawił stopę na australijskiej ziemi. 
Fot. AP/The Conversation

„Elizabeth II, z łaski Bożej Królowa Australii i jej innych królestw i terytoriów, Głowa Wspólnoty Narodów” zmarła. Biorąc pod uwagę jej zaawansowany wiek, od dawna tego się spodziewano, ale nadal wydaje się niewiarygodne, że ta kobieta, która była królową Australii przez większość życia Australijczyków, nie jest już z nami.

Chociaż formalności i ceremonia śmierci królowej Elżbiety II skupią się na Londynie i Wielkiej Brytanii, nie ma wątpliwości, że będzie to bacznie obserwowane przez wielu Australijczyków.

Królowa lubiła Australię i Australijczyków. Przybyła tu 16 razy w ciągu swoich rządów i była, jak wiadomo, w drodze do naszych brzegów w 1953 roku, kiedy dowiedziała się, że jej ojciec zmarł. Została w tym momencie królową.

Jej wizyty w Australii – od jej pierwszej w 1954 r. do ostatniej w 2011 r. – dają obraz zmieniających się relacji, jakie Australijczycy mieli ze swoim suwerenem i monarchią.

Królowa Elżbieta II nie żyje. Tron objął Karol III

 Królowa Elżbieta II (1926 - 2022)
Image by WikiImages from Pixabay

 Brytyjska królowa Elżbieta II odeszła w wieku 96 lat. O śmierci królowej poinformował Pałac Buckingham.

Elżbieta II urodziła się 21 kwietnia 1926 roku w Londynie jako córka księcia i księżnej Yorku i członek dynastii Windsorów.

Po abdykacji jej wuja, króla Edwarda VIII w 1936 roku, jej ojciec został królem Jerzym VI, a ona sama następcą tronu.

Elżbieta została królową Wielkiej Brytanii, świecką głową Kościoła Anglii i głową Commonwealthu (obejmującego prawie wszystkie dawne kolonie brytyjskie) 6 lutego 1952 r. Została koronowana 2 czerwca 1953 r. w Opactwie Westminsterskim w obecności siedmiu tysięcy gości. Uroczystość koronacyjna była pierwszym ogólnokrajowym wydarzeniem transmitowanym na żywo w telewizji.

Konrad Rękas: „The Worst B.J. in His Life”

 Czy zmiana premiera wpłynie na pro-wojenną politykę Zjednoczonego Królestwa?

W najstarszej liberalnej demokracji świata można wygrać wybory bezprzykładną większością głosów, można mieć zdecydowane poparcie większości parlamentarnej, a także statutowych władz własnej partii. Można wreszcie przetrwać szereg naprawdę poważnych kryzysów, błędów wizerunkowych i prawdziwych problemów społecznych oraz ekonomicznych – a fotel premiera traci się, bo tak ustaliły nieodpowiedzialne przed nikim kręgi wewnętrzne, powiązane z czołówką kapitału i głównych rodzin. A co więcej, Zjednoczone Królestwo po spektaklu z rozjechaniem własnego demokratycznie wybranego premiera – nadal będzie innych uczyć demokracji i parlamentaryzmu…

 

Ostatni moment na premierobójstwo?

Ba, to nie wszystko. Wszak już okrzykuje się wymuszoną rezygnację Borisa Johnsona wręcz „triumfem demokracji brytyjskiej”, a nawet „sukcesem parlamentarnej kontroli”. A przecież równo miesiąc temu premier wyraźnie wygrał głosowanie wniosku o wotum nieufności. 6. czerwca poparło go 59 proc. torysowskich parlamentarzystów, nadal też cieszył się zdecydowanym poparciem członków partii, którą poprowadził do zwycięstwa w wymiarze thatcherowskim. Dymisji BoJo chciały jednak przednie rzędy, partyjne elity doskonale rozumiejące, że albo zagrają teraz zero-jedynkowo, albo to premier pognębi rywali.

Królowa Elżbieta II świętuje 70. rocznicę objęcia tronu

 Elżbieta II obchodzi dziś 70. rocznicę (platynową) wstąpienia na tron. Została królową 6 lutego 1952 roku, w dniu śmierci swojego ojca Jerzego VI.

Królowa Elżbieta II, która w tym roku kończy 96 lat, jest pierwszym brytyjskim monarchą, który obchodzi platynową rocznicę. Ze względu na to, że pogoda w Wielkiej Brytanii w lutym jest zazwyczaj nieprzyjemna, świętowanie odkłada się na lato. Oficjalne urodziny brytyjskich monarchów również obchodzone są latem, niezależnie od tego, kiedy faktycznie przypadają.

Stanislaw Lewicki: Ukraiński zugzwang i UPA 2.0

 Jest takie pojęcie w grze w szachy, określane jako zugzwang, które oznacza  sytuację podczas gry, gdzie wykonanie ruchu powoduje od razu  pogorszenie sytuacji strony wykonującej ruch. To zdarza się, co zrozumiałe, w końcowych częściach partii. Można śmiało uznać, że tak opisany zugzwang przedstawia, w miarę dobrze, obecną sytuację na Ukrainie.

W zugzwangu jest, na pewno, prezydent Zełenski, gdyż cokolwiek by nie zrobił, to będzie źle. Jeśli zaatakuje Donbas, to Rosja przystąpi do działań zbrojnych, co zresztą już zapowiedziała. Jeśli zaś zgodzi się na żądania rosyjskie, czyli wypełni zapisy porozumień mińskich, wówczas opozycja, szczególnie Poroszenko i nacjonaliści rzucą się na niego. Może spróbować zgnieść opozycję, ale na to, jak na razie, jest za słaby. Może też starać się odstraszyć Rosję, ale to nie wydaje się, z uwagi na dysproporcję sił, wróżyć sukcesu, tym bardziej, że potencjalni sojusznicy zapowiedzieli, że swoich wojsk na Ukrainę nie wyślą. Trwać zaś w obecnej sytuacji bez końca też nie może, gdyż wykazuje ona tendencję do pogarszania się.