Współpraca między naszymi bratnimi narodami będzie się jednak dalej umacniać, z Cameronem czy bez. Ciężko pracowaliśmy przecież na przychylność wszystkich eurosceptyków Albionu. Bez nas to w ogóle nie byłoby – nie wypominając – żadnego Brexitu!
Najpierw nasi politycy kupowali Anglii czas w Brukseli, uspokajając, że wszystko już z Cameronem uzgodnili. Że nasza Pani Premier rozmawiała z Ich Premierem, jak Polka z „Angolem”, i w zamian za odebranie przywilejów socjalnych naszym rodakom na Wyspach dostała obietnicę, że Anglia zostaje w Europie. Jedynie Słuszna Partia ogłosiła te mediacje wielkim sukcesem swojej dyplomacji, a po drugiej stronie Kanału premier Cameron chodził w glorii pogromcy polskich hydraulików na brytyjskich zasiłkach. Niestety, na gadaniu się skończyło. A wkrótce po sukcesach rozmów Szydło-Cameron, to właśnie Polacy posłużyli „brexitowcom” za lokalnych „Syryjczyków”.
Trudno się zresztą dziwić, skoro to właśnie my udzieliliśmy ostatnio Europie praktycznej lekcji tradycyjnej polskiej gościnności, tolerancji i akceptacji wszelkich „obcych”. Anglicy – jak widać – okazali się pojętnymi uczniami. Tak długo i skutecznie straszono więc na angielskiej prowincji polskim hydraulikiem i sprzątaczką, że wreszcie udało się przekonać poddanych Królowej, że to przez nich, przez zastępy „Januszów” znad Wisły, Królestwo popada w ruinę. Bo kto przyjechał na Wyspy z kraju w totalnej ruinie? Nie Hindusi przecież czy Pakistańczycy. Jedynie Polacy. Że to nie jest zaraźliwe? A kto to może wiedzieć? Zrujnowali Polskę, to równie dobrze mogą tez zrujnować Królestwo Brytyjskie…
A propos epidemii, to właśnie od naszego Pana Prezesa Europa dowiedziała się ostatnio, że imigranci „roznoszą choroby i inne pasożyty”. A wiadomo, jak wrażliwi są Brytyjczycy na punkcie higieny. W tej sytuacji nie dziwi, że tuż po referendum, angielskie miasteczka zasypały ulotki określające naszych rodaków na Wyspach jako „robactwo”.
To Polacy uświadomili też – zdaje się – „Angolom” kwestię „tożsamości narodowej”, której – zdaniem zwolenników Brexitu – zaczęła zagrażać masowa imigracja. Tymczasem tożsamość – zgódźmy się – to wartość podstawowa. Nie tylko dla młodzieży zrzeszonej w Młodzieży Wszechpolskiej.
Wprawdzie kebab czy curry są równie bliskie wyspiarskiej tradycji, co pierogi czy schabowy z kapustą, a turban czy burka – równie odległe stylistycznie od melonika, co kalosze od sandałów zakładanych na skarpety. Niemniej, zanim na Wyspy nie przybył milion naszych rodaków, potrząsających tymi skarpetami przed brytyjskim nosem jak flagą narodową, z tożsamością narodową Wyspiarzy nie było żadnego problemu. Inna sprawa, że akcja „Poles, go home” (Polacy, wracajcie do domu) wygląda na uzgodnioną wcześniej z rządem w Warszawie. I że Brexit to może być wspólny projekt polsko-angielski, dzięki któremu oba kraje urosną w siłę, a ludziom będzie się od tego żyć dostatniej.
Milion Polaków na Wyspach Brytyjskich ciężko tam przecież pracował, za nędzne pensy, zubażając rodzimy skarb państwa o podatki i ZUS, wynaradawiał siebie i swoje dzieci, (podczas gdy w kraju, z braku uczniów, jesienią straci pracę kilka tysięcy nauczycieli) i tęsknił za krajem, z tej tęsknoty zamiast „Guardiana” czytając „Super Express”, w miejsce frytek konsumując ziemniaki i zakładając na każdym rogu sklepy z kapustą.
Co zrobić, żeby ów milion przedsiębiorczych, pracowitych i rodzących gromady dzieci rodaków wrócił do kraju? Zwłaszcza, że Brytyjczycy wyraźnie wystraszyli się polskiej konkurencji na rynku pracy? To proste – skoro nie dało się ich do tego przekonać samą „dobrą zmianą”, to trzeba było dyskretnie dopomóc losowi i wszystkich ich po prostu z Wielkiej Brytanii deportować.
Taki cel dodatkowy mogła mieć ubiegłoroczna wizyta na Wyspach nowo wybranego Pana Prezydenta, który zachęcał wtedy rodaków do powrotu, ale dopiero, gdy Polska będzie już krajem sprawiedliwym. A będzie – obiecywał – kiedy Polacy na brytyjskim wychodźstwie zagłosują za PiS-em (ewentualnie Kukizem albo Korwinem). Zagłosowali? Zagłosowali! Zdecydowana większość poparła „słuszne” partie. No to już mogą wracać do Polski swoich marzeń. Ale gdyby się wahali, to przyjaciele Brytyjczycy dotrzymali słowa i zrobili Brexit.
Najwyższa więc pora pakować walizki. Wszystko w imię odwiecznej przyjaźni brytyjsko-polskiej , ma się rozumieć. Przecież nie tylko aktywiści Młodzieży Wszechpolskiej głoszą zasadę: „Polska dla Polaków!”. A więc – konsekwentnie – Anglia dla Anglików, Niemcy dla Niemców, a Norwegia dla Norwegów. Miejsce Polaków jest w ich własnym kraju. Tym bardziej, że większość z nich wykształciła się za publiczne pieniądze. Poza tym my, Polacy, zawsze walczyliśmy o wolność, naszą i waszą. Więc to chyba oczywiste, że wierni tej narodowej tradycji pomogliśmy Wielkiej Brytanii odzyskać suwerenność?
Tak więc, nie ma co się obrażać za Brexit. Niech żyje i umacnia się przyjaźń między narodami polskim i brytyjskim! A tak na marginesie, mając takich przyjaciół, z wrogami świetnie poradzimy sobie sami.
Bożena Chlabicz-Polak
Koduj24.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy