Boże Ciało w polskim Marayong

Uroczystość Bożego Ciała w Marayong. Fot. H.Iglinski

Czerwcowa niedziela. Piękny, słoneczny dzień, prawie tak jak w Polsce –  Z tą tylko różnicą, że to najkrótszy, a nie najdłuższy tak jak w Kraju, dzień  roku. Od wczesnych godzin popołudniowych polski kościół w Marayong przygotowuje się na doroczną procesję Bożego Ciała.

Rady Duszpasterskie poszczególnych Ośrodków dokonują jeszcze kosmetycznych poprawek w dekoracjach poszczególnych ołtarzy, które stoją, symetrycznie rozmieszczone wokół placu przed kościołem. Parking zapełniają samochody. Idą rodziny z małymi dziećmi – wiele dziewczynek trzyma koszyczki, a zapobiegliwe mamy, torby z płatkami kwiatów. Młodzież w barwnych strojach – to tancerze sydnejskich zespołów folklorystycznych – Podhale, Lajkonik, Kujawy i Syrenka.  Idą harcerze a także przedstawiciele organizacji społecznych ze swoimi sztandarami i mnóstwo zwyczajnych ludzi, wiernych, którzy przybyli tutaj z całej sydnejskiej metropolii.

Podróż do źródła: Trzy razy bosko, czyli jeden dzień w Sydney

Perspektywa przejechania 300 kilometrów o poranku, żeby przejechać je z powrotem wieczorem wydawała mi się kiedyś niepoważną. Musieliśmy wyjechać przed szóstą rano, żeby dojechać na 9.30 do Sydney na egzamin B. Po godzinie jazdy mgła powoli uniosła się nad otaczającymi nas łąkami i właśnie minęliśmy znak Goulburn. Mieszka tam znajomy z pracy B., który codziennie dojeżdża stąd do Canberry – to zaledwie 100 kilometrów, czyli godzina jazdy. Trasa do Sydney zajmuje trzy godziny (czyli 300 km w jedna stronę). Bosko!

Korki przy wjeździe do stolicy NSW są ogromne. Nie jesteśmy do nich przyzwyczajeni, bo w Canberze ruch płynie. Przejechaliśmy przez dwa płatne odcinki drogi poruszając się wolniej niż na piechotę i w końcu z braku miejsc parkingowych wjechaliśmy do podziemnego parkingu. Zaparkowaliśmy tam na kilka godzin za $17 na taryfie dla rannych ptaszków. Na całe szczęście nie musimy rozważać kupna miesięcznej karty, która kosztuje 400 dolarów, co na polskie daje jakieś 1100 złotych za miesiąc parkowania!

Afera podsłuchowa: Murzynek Bambo a sprawa polska

Wierszyk o Murzynku Bambo moja pamięć wygrzebała na kanwie polskiej afery podsłuchowej wywołanej przez tygodnik „Wprost”. Afera, jak na nasz kraj przystało, ma wymiar bardzo prowincjonalny i komediowy.


Wierszyk Juliana Tuwima, … „Murzynek Bambo w Afryce mieszka, czarną ma skórę ten nasz koleżka” pamiętam z I klasy podstawówki, z elementarza. Wrył mi się w pamięć na stałe.
I chociaż z latami Murzynek stał się poprawnie politycznie Afroamerykaninem w USA, a na Czarnym Lądzie - Afrykańczykiem, to mam nadal szalenie ciepły stosunek do Murzynka i Murzynów w ogóle, ich nazwa nie kojarzy mi się pod żadnym względem pejoratywnie. Nigdy nie odczuwałam do Murzynów vel Afrykańczyków wyższości, ich kultura i sztuka nadal mnie fascynują, cywilizacja Zulusów zadziwia, asymilacja ze światem natury – zmusza do refleksji.  Nie jestem zwolennikiem nadrzędności cywilizacji judeo-chrześcijańskiej nad inne cywilizacje.

Nastoletnia Olivia - poetka fortepianu

Olivia Urbaniak podczas recitalu w Canberze. Fot.P.Hislop

W sobotni wieczór, 7 czerwca reprezentacyjna sala polskiej ambasady w Canberze gościła miłośników muzyki Fryderyka Chopina. Odbył się tam Koncert fortepianowy w wykonaniu młodziutkiej artystki z Sydney – szesnastostoletniej Olivii Urbaniak.
 

Koncert zorganizowany został staraniem grupy ‘Friends of Chopin in Australia’ (Przyjaciele Chopina w Australii) wspierającej  Międzynarodowy Konkurs Chopinowski, który już po raz drugi odbędzie się w tym roku w Canberze w dniach od 15 do 21 września.

Słowna oprawa uroczystości prowadzona była w języku angielskim. Przytoczone tutaj fragmenty wypowiedzi organizatorów, honorowych gości, pianistów a także opinii krytyka muzycznego, są polskim przekładem dokonanym przez autorkę niniejszego reportażu.

Afera podsłuchowa: Czwarta władzuchna

Okladka "Wprostu" w którym ujawniono rozmowy
przy stole m.in. szefa MSW i prezesa NBP
 Fot. YouTube screenshot

Paradoksalnie, bezsensowna akcja ABW w redakcji Wprost skierowała uwagę opinii publicznej na sprawę uboczną, a mianowicie na kwestie przecieku i wolności prasy. Paradoksalnie, bo taka zmiana akcentów jest korzystna dla rządu.

Sprawa główna, a mianowicie treść dyskusji między ministrem Bartłomiejem Sienkiewiczem i Prezesem Markiem Belką (drugą rozmowę zostawmy na boku, bo tam sprawa jest oczywista) zeszła na drugi plan. A szkoda, bo politycznie jest to problem dużo większy.

Moja opinia jest na temat tej głównej sprawy jest taka, że w rozmowie tej przekroczone zostały granice dopuszczalnych relacji między bankiem centralnym a administracją. Niestety (a mówię „niestety”, bo to mój stary kolega i człowiek, którego bardzo cenię) Marek Belka pozwolił sobie na zachowania niewłaściwe, choć tak naprawdę inicjatywa tego wątku wyszła od Sienkiewicza, a Belka tylko dał się w ten nurt wpuścić. (Tak, wiem, że to on był inicjatorem całej rozmowy, ale w sprawach, w których on inicjował wątki, zarzutu raczej postawić mu nie można). Natomiast absolutnie nie powinien był pozwolić sobie na dywagacje (mało to, przyklasnąć, że „podoba mu się takie postawienie spawy”) co do działań banku, by oddalić perspektywę zwycięstwa wyborczego PiS.