polish internet magazine in australia

Sponsors

NEWS: POLSKA: W ramach tegorocznej akcji rozliczeń PIT urzędy skarbowe zwróciły już podatnikom łącznie ponad 8 mld zł tytułem nadpłaconego podatku – dowiedział się "Fakt" w resorcie finansów. Biorąc pod uwagę liczbę złożonych deklaracji wychodzi na to, że przeciętny zwrot wynosi ok. 1 tys. 700 zł.Państwo teraz oddaje pobrane zaliczki na PIT od trzynastek i czternastek dla emerytów, które zostały wypłacone w zeszłym roku. Taki zwrot może wynieść maksymalnie 420 zł. Takie zwroty to efekt tzw. Polskiego Ładu i podniesienia kwoty wolnej od podatku do 30 tys. zł rocznie. * * * AUSTRALIA: Około pięciu milionów Australijczyków pobierających składki na ubezpieczenie społeczne otrzyma otrzyma od środy zastrzyk gotówki. Osoby pobierające emeryturę, rentę inwalidzką i zasiłek dla opiekunów otrzymają dodatkowe 19,60 dolarów na dwa tygodnie dla osób samotnych i 29,40 dolarów dla par co dwa tygodnie, począwszy od 20 marca. Maksymalna stawka emerytury wzrośnie do 1116,30 dolarów dla osób samotnych i 1682,80 dolarów dla par na dwa tygodnie. * * * SWIAT: Rosyjska Państwowa Komisja Wyborcza podała wstępne wyniki wyborów prezydenckich. Zwycięzcą został Władimir Putin- 88 proc. Drugie miejsce zajął kandyday Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej Nikołaj Charitonow, który w sondażu exit poll zanotował 4,6 proc. poparcia. Podium zamyka Władysław Dawankow (4,2 proc.), a ostatnie, czwarte miejsce zajął reprezentant LDPR Leonid Słucki (3 proc.). Frekwencja przekroczyła 73 procent * Niger anulował umowę z USA o współpracy wojskowej. Amerykanie zlekceważyli protokół dyplomatyczny, nie ujawniając szczegółów swojej wizyty ani składu delegacji w Nigrze. Według tamtejszych władz wojskowych, Amerykanie odmówili suwerennemu Nigrowi prawa do wyboru własnych partnerów, a ponadto grozili władzom i mieszkańcom Nigru. W związku z tym Niger zrywa umowę wojskową z USA i odtąd uważa obecność ich wojsk w kraju za nielegalną. Amerykanie mają w Nigrze dwie bazy wojskowe i ponad tysiąc żołnierzy.
POLONIA INFO: Grzybobranie z Polską Szkołą w Randwick - Daly's Camping Area, Dalys Rd, Belnglo NSW, 7.04, godz. 10:00

niedziela, 2 sierpnia 2015

Najwyższy pałac Europy góruje nad Warszawą już 60 lat!

Warszawa. PKiN. Fot.K.Bajkowski
22 lipca minęła okrągła, sześćdziesiąta rocznica oddania do użytku warszawskiego Pałacu Kultury i Nauki. Na wielu profilach u fejsbukowych znajomych trwa zażarta dyskusja, sprowadzająca się w istocie do prostej alternatywy: zburzyć czy zostawić?

Mam z PKiN bardzo ciepłe i sentymentalne wspomnienia osobiste: pierwsze kolorowe zdjęcie na którym występuję w roli bohatera, zrobione w okolicach wiosny 1980 roku, niezapomniane wizyty na tarasie widokowym, uczestnictwo w różnych spektaklach i wystawach dla dzieci przez całe lata 80. oraz, last but not least koncerty w Sali Kongresowej. Pałac wrósł w warszawską tkankę i stanowi już nieodłączny fragment tutejszego genius loci, budując pewną historyczną metafizykę miasta. Z pewnością jest w moim skromnym poczuciu estetycznym ładniejszą budowlą, niż szklano-stalowe świątynie kapitalizmu, zbudowane na przestrzeni ostatnich dwóch dekad na, nomen omen, ulicy Jana Pawła II. Ale zasadniczo, chciałbym podzielić się innymi spostrzeżeniami.


PKiN zaprojektowany przez radzieckiego architekta Lwa Rudniewa (1885-1956), absolwenta Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Sankt-Petersburgu jeszcze za czasów carskich (rocznik 1911), ucznia wybitnego Leontija Benois (twórcy rosyjskiego Art Nouveau) i neoklasycysty Iwana Fomina jest oczywiście nieodrodnym dziełem epoki realizmu socjalistycznego. Wassily Kandinsky napisał swego czasu, że każdy efekt twórczości artysty jest dzieckiem epoki, w której powstał. Faktem jest, że radziecki i polski socrealizm czerpały inspiracje obfitymi garściami z amerykańskiej architektury Art Deco i jej nowoczesnych budowli nowojorskich. W istocie, dzieła sztuki tego stylu nie stanowią więc, co twierdzi wielu uczestników ideologicznych wojenek internetowych, obcej, "okupacyjnej" naleciałości lub pomnika „krwiożerczego, azjatyckiego komunizmu”, ale są immanentnym elementem artystycznego i filozoficznego doświadczenia również cywilizacji zachodniej.

Socrealizm bardzo łatwo przedstawić jest jako wyraz mentalności totalitarnej i całkowitego podporządkowania twórczości artystycznej polityce. Myślę jednak, że po latach, gdy wciąż możemy obcować z budowlami i dziełami sztuki z tego okresu, można tłumaczyć jego dorobek w kluczu zupełnie innej hermeneutyki. W dobie ponowoczesnego „przewartościowania wszystkich wartości”, kompletnego zaburzenia bądź perwersyjnego odwrócenia znaczeń sensów i symboli, w realizmie socjalistycznym możemy dostrzec praktycznie ostatnią w kulturze współczesnej próbę kontynuowania tradycyjnej, realistycznej idei sztuki, zapoczątkowanej jeszcze w czasach antyku, a osiągającej szczyt swoich możliwości w sztuce chrześcijańskiej od czasów Średniowiecza, aż po epokę klasycyzmu.

Większa część dzieł sztuki powstała w tym okresie była niczym innym jak wytworem silnych systemów państwowych i religijnych, których warstwy oligarchiczne (w neutralnym tego słowa znaczeniu) tworzyły i definiowały różnorakie formy estetyczne, nazywane dziś stylami. Przedstawianie Osób Boskich, władców, ważnych wydarzeń historycznych i społecznych wymagało odpowiedniej, sformalizowanej ikonografii i techniki, odwzorowując na zasadzie mimetycznego naśladowania nadprzyrodzonego świata boskiego i przyrodzonej rzeczywistości natury porządek życia ludzkiego. Stopniowo, XIX-wieczny impresjonizm, symbolizm i modernizm uciekały od natury i realizmu, topiąc swój bunt przeciwko postępującej industrializacji w senno-narkotyczno-okultystyczne fantazmaty.

Stopniowo jednak rodzić się zaczęła także naturalistyczna i realistyczna sztuka krytyczna, która na nieograniczony rozrost XIX-wiecznego, dzikiego kapitalizmu odpowiedziała próbą przezwyciężenia antynomii pomiędzy antyczno-chrześcijańską tradycją uporządkowanej sztuki będącej nośnikiem prawdy, dobra i piękna, a realistyczną krytyką niesprawiedliwego porządku społecznego. Można powiedzieć, że ta zrodzona pod koniec XIX wieku próba stanowiła opisywaną przez Martina Heideggera ideę „artystycznego drugiego początku”, pragnącego w imię pokonania sprzeczności pomiędzy tradycją a nowoczesnością, skłonić artystów do powrotu ku samym początkom ludzkich procesów twórczych, u których leżała chęć w miarę idealnego odwzorowania otaczającej rzeczywistości.

W realizmie socjalistycznym – oczywiście w sposób kontrowersyjny i niedoskonały, być może po raz ostatni w dziejach cywilizacji i sztuki europejskiej przed nadejściem ponowoczesnej rewolucji, starano się spełnić, zachowując wysokie normy artystyczne i wykonawcze, odwieczny ludzki sen o „świętych”, wielkich herosach, władcach i bohaterach. Wbrew pozorom wskazującym na budowę nowoczesnej stylistyki, socrealizm był projektem wybitnie tradycyjnym i antynowoczesnym, stanowiąc kolejne ogniwo w długim łańcuchu wielkiej sztuki europejskiej, od Fidiasza, poprzez sztukę romańską i średniowieczną, Wita Stwosza, Hansa Memlinga, Iwana Rublowa, aż po Caspara Davida Friedricha. Pod przykrywką rzeźb robotnic i żołnierzy, wielkich gmachów użyteczności publicznej (jak np. zaprojektowany również przez Lwa Rudniewa gmach Uniwersytetu w Moskwie) w paradoksalny, a wręcz metafizyczny sposób bronił europejskiej tradycji zachowując antyczne toposy, reliefy i wzory doskonałej architektury sakralnej.

Modernizm w wydaniu Edvarda Muncha, Pabla Picassa lub Giorgia de Chirico, a także dzisiejsza ponowoczesność wciąż zamazuje i deformuje podstawowy znak identyfikacji człowieka, jakim jest ludzkie oblicze (Emmanuel Levinas uznawał twarz za nieustanny sygnał skierowany ku Innemu) przedstawiając życie jako nieustanny koszmar złożony z przekształconych elementów rzeczywistości. Socrealizm, idealizując konstrukcję osoby ludzkiej i niosąc ze sobą pozytywne, mobilizujące przesłanie zmiany świata i doskonalenia się, zachował ostatnie związki łączące jeszcze w połowie XX wieku sztukę europejską z tradycją. Sam Włodzimierz Lenin w ostatnich latach życia skłaniał się w swoich rozważaniach estetycznych do konieczności porzucenia przez artystów nierealistycznej awangardy i zwrócenia się ku ludowym, rosyjskim korzeniom malarstwa, architektury i literatury. Powracając do jak najbardziej tradycyjnej teorii o sztuce jako lustrze odbijającym rzeczywistość, realizm socjalistyczny na swój sposób uratował dla europejskiej kultury klasyczne kanony sztuki.

Łukasz Kobeszko
Myśl Polska

* * *
Telewizja Polonia mówi o 60 rocznicy otwarcia PKiN w Warszawie:


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy