W wielu regionach Polski pięknie utuczona gęś jest nieodzownym składnikiem świątecznego menu. Upiec taką gęś, nawet ze smakowitym nadzieniem nie jest wcale trudno. Problem zaczyna się wtenczas, kiedy nie bardzo wiadomo jak tę gęś podzielić. Osobiście, bazując na długoletnim swoim doświadczeniu, podsunęłabym kilka sugestii:
Główkę, wraz z parą bystrych oczków dałabym Prezesowi – aby zawsze mógł dostrzec co w przysłowiowej trawie piszczy – i odpowiednio w swojej Prezesowskiej Główce uknować adekwatne działania.
Szyjkę z gardziołkiem, zakończoną mocnym dziobem z niewyparzonym języczkiem – to oczywiście Pani Prezesowej – żeby nie tylko mogła wykrzyczeć głośno, nie przebierając w słowach wszystkie niedorzeczności , ale i mocnym dziobem uzbrojonym w ten niewybredny język dziabnąć z prawa , z lewa i na wprost w obronie rzekomych racji Prezesa.
Udko i najładniejszy kęs piersi – to dla jednego z wiceprezesów – on wie co dobre!
Łapki, otoczone błonką – jak znalazł dla Pań Funkcyjnych, asystentek, aby mogły biec dróżką wyznaczoną przez Prezesa nawet jeśli to grunt lekko bagnisty, czego mogą w swojej czystości serca jeszcze nie dostrzegać.
