Atomowa apokalipsa była tuż, tuż… (2)

Baza rakiet radzieckich na Kubie w 1962 r.
 Fot. Wikimedia commons

 Ciąg dalszy analizy historycznej prof. Pawla Soroki nt. kryzysu kubańskiego 1962 roku.

Drugi rozgrywający się tego dnia incydent  wydarzył się nad terytorium Kuby. Podczas kolejnej misji rozpoznawczej,  za pomocą najnowszej radzieckiej rakiety przeciwlotniczej  S-75 „Dźwina”,  zestrzelony został amerykański samolot U-2.  Zginął  jego pilot – mjr  Rudolf Anderson. Dowódca baterii, która opaliła rakietę uczynił to bez konsultacji z Moskwą, mimo, że nakazywały to procedury.

Miał na to zgodę jedynie jednego z generałów przebywających na Kubie. Strona amerykańska odebrała to jako świadomą prowokację i niewiele brakowało, aby Amerykanie zarządzili odwetowe bombardowania radzieckich wyrzutni pocisków przeciwlotniczych, tym bardziej, że nalegali na to wojskowi. Prezydent Kennedy jednak nie uległ ich naciskom [25].W odpowiedzi na presję gen. Taylora wypowiedział  wtedy znamienne słowa: „Pierwszy krok nie ma dla mnie znaczenia. Jeśli obie strony pójdą na eskalację i będziemy mieć do czynienia z czwartym, piątym krokiem, to szóstego już nie będzie miał kto zrobić. Rozpoczynamy niesłychanie hazardową grę i trzeba o tym pamiętać. Dlatego musimy mieć całkowitą pewność co do  rosyjskich zamiarów. Wstrzymamy się jeszcze jeden raz” [26].

Atomowa apokalipsa była tuż, tuż… (1)

Po zdobyciu  władzy na Kubie przez Fidela Castro i  ekipę lewicowych rewolucjonistów, państwo to zaczęło zacieśniać stosunki polityczne i gospodarcze ze Związkiem Radzieckim. Przejawem tego były rosnące dostawy  radzieckich  towarów i różnego rodzaju sprzętu, w tym wojskowego,  do tego kraju.

Wszystko zaczęło się 24 maja 1962 roku, kiedy to Związek Radziecki  rozpoczął tajną operację pt. „Anadyr”, w ramach której  drogą morską w ładowniach statków handlowych i umieszczonych w nich specjalnych pojemnikach transportowano na Kubę m.in.  rakiety balistyczne średniego zasięgu R-12,  dwusilnikowe bombowce Ił-28 [1] i myśliwce Mig-21, a także inne rodzaje  pocisków rakietowych – taktycznych „Łuna”,  przeciwokrętowych „Sopka”  i przeciwlotniczych S-75 „Dźwina”, a ponadto kontyngent złożony z 40 tysięcy  żołnierzy radzieckich.