Rola-Żymierski, PKWN – czyli dekomunizacja w powiatowej skali

Marszalek Polski, Michał  Rola-Żymierski,
czwarty z sześciu wojskowych, mających
 najwyższy stopień w hierarchii polskiej
 wojskowości.
 

Rada Miasta Chełm uczciła rocznicę 22. lipca podejmując na wniosek prezydenta Jakuba Banaszka (Porozumienie – Zjednoczona Prawica) uchwałę w sprawie odebrania honorowego obywatelstwa miasta Marszałkowi Polski, Michałowi Roli-Żymierskiemu. Jednogłośnie potępiono też Manifest PKWN. – Zamykamy tę kartę historii i piszemy nową – cieszył się na Twitterze 28-letni prezydent. Jednomyślność radnych oznacza, że poparcia „nowej historii” udzielili także rajcy wybrani z listy PSL (dziś w szeregach Porozumienia) oraz byłego około-SLD-owskiego komitetu byłej prezydent Agaty Fisz.

Tymczasem problem z marszałkiem Michałem Rolą-Żymierskim jest nieco podobny, jak z gen. Julianem Skokowskim. Gdyby trzymał się swych kontaktów ze Związkiem Jaszczurczym, wówczas miałby spore szanse, by jako Żołnierz Wyklęty zasłużyć dziś nawet na mural, albo na dekorację stadionową! Ponieważ jednak już wcześniej miał lepsze, iście endeckie wyczucie geopolitycznej logiki – dziś wypada poza nawias historii… Tymczasem nie można zapominać, że to determinacji Roli zawdzięczamy przyłączenie do Polski Kotliny Kłodzkiej, jego zdecydowanie pomogło rozwiać wątpliwości sowieckie wobec przyznania Polsce całego Szczecina i toru wodnego do niego. To on wreszcie wydał rozkaz do Operacji WISŁA likwidującej zagrożenie banderowskie. Historia nie składa się z samych pomordowanych bohaterów, mają w niej swoje miejsce także skuteczni oportuniści.

Dobiesław Pałeczka: Czy Polonia powinna głosować?

Dobiesław Pałeczka: Zapraszam do pamiętania
o Polonii i zastanawiania się nad nią

20 milionów osób uważających się za Polaków mieszka za granicą, z czego jedna trzecia urodziła i ukształtowała się w Polsce. Ta olbrzymia masa ludzi szybko rozpuszcza się w obcych krajach. Państwo Polskie w znikomym stopniu inwestuje w Polonię, a społeczeństwo często traktuje nas jak dezerterów i się na nas obraża. Jest to nie tylko bardzo przykre, ale także bardzo nierozsądne trwonienie olbrzymiego potencjału, jaki stanowi 20-milionowa grupa naturalnych ambasadorów Polski rozlokowana na całym globie i zintegrowana z lokalnymi społecznościami. Niestety coraz częściej słychać nawoływania, aby Polonii odebrać prawa wyborcze. Doszło do tego, że nawet wielu expatów ma wątpliwości czy powinno głosować. Spróbujmy się nad tym zastanowić.

 Ogólnie rzecz biorąc, w interesie nas wszystkich jest, aby jak najwięcej osób czuło się związanych z projektem Polska. Takie osoby pomagają tworzyć kontakty handlowe, kulturalne, naukowe i towarzyskie. Zachęcają do odwiedzania Polski oraz lobbują w krajach zamieszkania na rzecz naszego kraju. Opinia o Polsce jako kraju zamieszkałego przez przyjaznych i racjonalnych ludzi jest również ważna dla naszego bezpieczeństwa narodowego. Łatwiej jest dokonać inwazji na państwo, za którym nie wstawi się „światowa opinia publiczna”, niż kraj powiązany silnymi więzami społeczno-ekonomiczno-kulturowymi.

„Bohemian Rhapsody” Bryana Singera. Recenzja i ocena filmu

Plakat do filmu „Bohemian Rhapsody” w Londynie
(aut. Roger Green, CC BY-SA 4.0)

Jak każdy fan zespołu „Queen”, na film o Mercurym i spółce czekałem latami. No i się doczekałem. Dostałem swoją hagiograficzną, kinową legendę ze świata muzyki. Jak wyszło? Niestety tylko nieźle, bez szału, na jaki zasługuje ta legendarna ekipa i bez szału jaki latami Królowa serwowała swoim wielbicielom.

Ile to razy słyszeliśmy, że „coś jest gotowym scenariuszem na filmowy przebój”. Tak tez jest w przypadku filmu Bryan Singera – „Bohemian Rhapsody”. Queen to jedna z najważniejszych grup w dziejach nie tyle rocka, co całej branży rozrywkowej. Rekordy sprzedaży, nieśmiertelne uznanie krytyków i trwająca kilka dekad miłość fanów z każdego pokolenia. Nie dziwi fakt, że Hollywood upomniało się w końcu o historię jednego z najwybitniejszych zespołów świata muzyki.

Polacy na Litwie. Tam, gdzie zaczyna się Unia Europejska

Zdzislaw Palewicz - mer Samorządu Rejonu
 Solecznickiego - polskiej enklawy na Litwie

 - Gdyby nie było polskiego samorządu, to już dawno nie byłoby polskiego szkolnictwa - ani tu, ani w całym powiecie wileńskim. Musimy dbać o zachowanie polskiej tożsamości narodowej – a więc: kultury, oświaty i języka ojczystego. - mówi w rozmowie z Leszkiem Wątróbskim, Zdzisław Palewicz - mer Samorządu Rejonu Solecznickiego na Litwie.

 

- Rejon Solecznicki to jeden z 60 samorządów, położony w południowo-wschodniej części Republiki Litewskiej…

- Rejon nasz położony jest w powiecie wileńskim. Od północy i zachodu graniczymy z rejonem orańskim i rejonami wileńskim i trockim. Od wschodu i południa z Białorusią (obwód grodzieński). Charakterystyczną cechą rejonu solecznickiego jest jego zalesienie. Lasy zajmują 43,77 proc. terytorium rejonu, co 1,5 razy przewyższa średnie zalesienie na Litwie. Największym masywem leśnym jest tu Puszcza Rudnicka. W XV - XVII w. puszcza ta była miejscem polowań królewskich. Właśnie tam, odbywały się spotkania króla Zygmunta Augusta z Barbarą Radziwiłłówną.

Ryszard Opara: AMEN. Sydney Hospital i dr Gand

Il Porcellino przed Sydney Hospital przy Macquarie Street.
 Fot. G. O'Beirne Wikimedia commons (CC BY-SA 3.0) 

Sydney Hospital. W maju 1980 r., zaledwie 4 miesiące od przyjazdu, jako emigrant do Australii i to ze słabą jeszcze znajomością języka ale już z rejestracją medyczną, rozpoczynałem normalną pracę, w swoim zawodzie...

Autobiografia Naukowa Ryszarda Opary – Odc. 21

Sydney Hospital – wracając do preludium emigracji.

W początkach pobytu w Australii moim głównym, właściwe wejściowym problemem, była słaba znajomość języka angielskiego. Owszem trochę po miesiącu zacząłem mówić ale niewystarczająco aby pracować w zawodzie lekarza.